Ρέμβαζε ατάραχη.
Πέρασα πλάι της και δεν ενοχλήθηκε από την παρουσία μου.
Συνέχισε να ρεμβάζει.
Τι κοιτούσε όμως τόσο επίμονα;
Κοιτούσε ένα απομεινάρι ιστορίας της πόλης μας.
Αφημένο από τα παλιά, φτιαγμένο με μαεστρία από χέρια δικών μας ανθρώπων,εργατών της Κορίνθου, για να μη χτυπάει με λύσσα η θάλασσα.
Είναι ένας τοίχος από τα παλιά, ένα βήμα πριν αυτοκτονήσει πέφτοντας μέσα στο νερό
'Εχει πάνω του ζωή και αναμνήσεις.
Ζωή απ' τα φυτά που επιμένουν να ξεπετάγονται , αναμνήσεις από ιστορίες των ερασιτεχνών ψαράδων και παλιούς έρωτες.
Η γάτα αφουγκραζόταν το πέταγμα των γλάρων και το τρυφερό αγκλάλιασμα του νερού με τις παλιές πέτρες.
Στάθηκα και ακολούθησα το βλέμμα της για λίγο.
Δυό διαφορετικές ματιές, η δική μου και η δική της.
Μου υπέδειξε που να κοιτάξω, μου έδωσε την ευκαιρία να σκεφτώ και να ταξιδέψω πίσω.
Δεν μπορώ να φέρω καθαρά στη μνήμη μου το πριν στο συγκεκριμένο σημείο.
Έχουνε θολώσει οι εικόνες.
Θυμάμαι μόνο πολλά γέλια μιας συντροφιάς άτακτων παιδιών, τότε που κλέβαμε τα ποδήλατα των πατεράδων μας τα μεσημέρια και πηγαίναμε στην Ποσειδωνία και ενίοτε στο Λουτράκι.
Μείναμε,η γάτα και εγώ συντροφιά της, να κοιτάμε μια το νερό και μια τις πέτρες.
Την παρακάλεσα να με κοιτάξει en face για να τη φωτογραφήσω με φόντο τη θάλασσα.
Ιδού το αποτέλεσμα :
Την ευγνωμονώ για το μικρό ταξίδι αναδρομής, για το μοίρασμα μιας στιγμής στοχασμού και απόλυτης γαλήνης.
Πιστεύω πως αυτό που έχουμε σήμερα περισσότερο ανάγκη είναι οι ενθυμήσεις, τα ενθύμια και η παρατήρηση του κόσμου γύρω μας.
Χωρίς μνήμη και παρατήρηση των τεκταινόμενων δεν έχουμε μέλλον.
Η εποχή σαρώνει τις αναμνήσεις, τις συνθλίβει, τις πνίγει σε βαθιά πηγάδια.
Ας μη χάνουμε τις ευκαιρίες να θυμηθούμε και να παρατηρούμε.
Ακόμα και αν μας τις δίνει μια γάτα που ρεμβάζει...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου