Ζω και κατοικώ : Σε μια πόλη με ελάχιστο πράσινο και μισοτελειωμένα έργα.Μια πόλη με μύρια προβλήματα.
Μια πόλη χωρίς φαντασία με σχεδόν αδιάφορους για τα κοινά πολίτες.Μια πόλη καφετέρια.
Έχω τα μάτια και την ψυχή ανοιχτά.Έχω ακόμα λίγα όνειρα φυλαγμένα για να μην παραιτηθώ από τις αναζητήσεις μου.
Τα γύρω μέρη είναι πιό όμορφα.Εκεί περιπλανιέμαι.


Σάββατο 8 Ιανουαρίου 2011

'Ενα μύθο θα σας πω .....


Το Ποτακτικό κράτος ήταν ένα φέουδο ενός ανδρός στην 'Αλτα Κορινθία.Αυτό το όνομα  πάντα το μπέρδευα με το θωρηκτό Ποτέμκιν. Ο φεουδάρχης ήταν άρχων των αγρών, των γεωργών, των σοδειών,των υδάτων, δασών,  των ζωντανών και των τεθνεώτων.Τους έπαιρνε στη δούλεψή του χρησιμοποιώντας τα ταμεία του κράτους για την πληρωμή τους.Τους έδινε από μια καρέκλα να κάθονται και να ξεκουράζονται πριν αρχίσουν να εργάζονται καν.Δεν χρειαζόταν να έχουν γραμματικές γνώσεις, ούτε καν γνώσεις. Μια καρέκλα έπρεπε να έχουν για να κάθονται συνωστισμένοι στις υπηρεσίες του φέουδου.
Γέμισε ο τόπος καρέκλες- καρέκλες και καθήμενους- καθήμενους.
Κάποια στιγμή ο φεουδάρχης κουράστηκε να κυβερνά και εγκατέλειψε το φέουδο και τους  καρεκλοκαθήμενους. Τον τράβηξε η φιλοσοφία και οι υπερβατικές έννοιες και αποφάσισε να ασχοληθεί  αποκλειστικά με αυτά.
Ο νέος άρχοντας του νομού διέταξε τους καθήμενους-καθήμενους  να πάρουν τις καρέκλες-καρέκλες τους υπό μάλης και να σκορπίσουν στις διάφορες υπηρεσίες του μοντέρνου φέουδου για να μην δίνουν στόχο για σχόλια. Η μετακίνηση αυτή ονομάστηκε τεχνηέντως ''μετάταξη''.
Μια περίπτωση μετακινούμενης καρέκλας ήταν και η Λέλα.(καλλιτεχνικό όνομα  από το Κανέλλα)
Κοπέλα από χωριό, είχε δεν είχε βγάλει το δημοτικό.
Η Λέλα μαζί με την καρέκλα της βρέθηκαν σε μια υπηρεσία που την έλεγαν ''πρωτόκολο''.
Καταχωρούσε  έγγραφα  σε ένα μεγάλο βιβλίο.
'Εγραφε με το κεφάλι χωμένο μέσα στο μεγάλο βιβλίο, με γραφή μαθήτριας της δευτέρας δημοτικού , αναλογιζομενη που θα βάλει τον τόνο - ευτυχώς τα πνεύματα  και οι περισπωμένες είχαν ήδη καταργηθεί- στα μακριά πατρώνυμα που της θύμιζαν σαρανταποδαρούσα.
Μετά έπρεπε να σκεφτεί για πολλή ώρα αν επρόκειτο  για ''εισερχόμενο'' ή ''εξερχόμενο'' 
(τρόμαξε να μάθει να ξεχωρίζει αυτές τις δύο λέξεις) και επειδή πολύ κουραζόταν να σκέφτεται,  αποφάσισε να εφαρμόσει την ομοιομορφία σε όλα τα έγγραφα. Μια εβδομάδα όλα εισερχόμενα, μια εβδομάδα όλα εξερχόμενα για να μην έχουν τα έγγραφα παράπονο.
Μετά  από λίγο καιρό ήρθε ο έρωτας  στο πρόσωπο του οδηγού της υπηρεσίας  του Φάνη που, κατά σύμπτωση εντελώς, ήταν από γειτονικό χωριό με ανάλογα με τα δικά της προσόντα.'Ηταν οδηγός αλλά η υπηρεσία δεν είχε αυτοκίνητο να οδηγήσει και καθόταν όλη μέρα στο πρεβάζι και ρέμβαζε.
Αφού έβλεπε μόνο τη Λέλα όλη μέρα την ερωτεύτηκε.
Η Λέλα παντρεύτηκε  το Φάνη εν τω άμα, και να η πρώτη εγκυμοσύνη.
Η καρέκλα άδειασε για 2 χρόνια, κάτι  η επαπειλούμενη κύηση, κάτι άδεια μητρότητας, κάτι η κανονική άδεια.
Ακολούθησε η δεύτερη, η τρίτη, η τέταρτη  εγκυμοσύνη.
Η Λέλα έχει να φανεί 10 χρόνια στην υπηρεσία.
'Οχι πως είχε ιδιαίτερη σημασία που βρισκόταν εκεί.
Η καρέκλα  κάτι σιγομουρμούραγε στη μοναξιά της και οι αρμόδιοι  της πήγαν συντροφιά μια άλλη καρέκλα με επιβάτη την Κούλα από Τζιμινοχώρι.
Και η Κούλα ακολούθησε την πεπατημένη:
Βαρεμάρα, ''δεν παντρεύομαι να ξεφύγω'' σκέφτηκε πονηρά, και  ακολούθησαν σειρά  οι εγκυμοσύνες,  οι άδειες και τα συναφή. Και λίγο αναρρωτική γιατί είχαν πειραχτεί τα νεύρα της από τα πολλά παιδιά.
Λίγο πολύ έτσι λειτούργησε το σύστημα με τις καρέκλες-καρέκλες.
Παραφυάδες υπάρχουν σε όλη τη διοίκηση του νομού και σε αρσενική έκδοση.
Βαρεμάρα και καρέκλες, για αλλαγή παραστάσεων καμιά βερλίγκα για ψώνια, άντε και κανένα ουζάκι μετά τις 12.
Για να ''σταυρώσεις'' υπάλληλο πρέπει να  ρίξεις τα χαρτιά.
''Λείπει σήμερα'' η κλασσική φράση.
''Κάπου εδώ ήταν, περιμένετε θα επιστρέψει''
Αναζητώ τη Λέλα και την Κούλα, τον Αρίστο, τον Αλέκο και το Θανάση.
Κάποτε θα συναντηθούμε, ελπίζω πριν τη δική μου σύνταξη.
Το Ποτακτικό κράτος  σε λίγο θα αδειάσει τις καρέκλες γιατί τρέχει για τη σύνταξη.
Και ελπίζει στο ''εφ' άπαξ'', το ποσό που του παρακρατήθηκε από τους μισθούς που  λάμβανε όταν  δεν δούλευε.
'Εχω πλέον λύσει όλες μου τις απορίες.
Απλά καταγράφω τις διαπιστώσεις μου.
Αλλά δεν έχω καταλάβει  γιατί αυτό το  Ποτακτικό κράτος με ταλαιπωρεί με  χρόνιες αναμονές  και διαδικασίες, γιατί πρέπει να μαγκώνομαι στα γρανάζια του, γιατί να σκοντάφτω πάνω στις σκουριασμένες και ποτισμένες με ανία καρέκλες του.
Μόνο αυτό.... τα υπόλοιπα  τα έχω ενστερνιστεί και αφομοιώσει.
Οι καρέκλες- καρέκλες με τους καθήμενους -καθήμενους  είναι βίωμα και παράσταση καθημερινή.



5 σχόλια:

vagiasp είπε...

μπράβο μαγια,και για να το πω και 'εγγλεζικα'nice very nice.κατι μας εμεινε απο το φροντηστηριο.
περιβολαρης βαγιας

Χρηστος Πολιτης είπε...

Ο ΛΟΓΟΣ, ΕΧΕΙ ΑΝΤΙΛΟΓΟ...
http://xristospolitis.blogspot.com/2011/01/blog-post_08.html

cerastes είπε...

Κυρια Φουριωτη,συμφωνω με αυτα που γραψατε,αυτες τις εμπειριες που καταγραψατε,τις εχουμε ηδη βιωσει πολλες φορες.Αυτους/τες τους υπαλληλους επιτρεψτε μου,τους εχουμε φαει στην "μουρη".Εκείνο που με παρηγορει ειναι η καταργηση της μονιμοτητας!εχω την ελπιδα οτι θα τους κοψουν τα ποδια,και θα παψουν οι τεμπελιες,οι βολτες του "παω εξω,και γυριζω σε πεντε λεπτα" η το "περαστε αυριο,μα σε μια ωρα σχολαμε"κ.λ.π.ειναι καιρος να δουλεψουν σωστα και γρηγορα ολοι αυτοι που εκαναν "διακοπες" στο γραφειο.

φίλης κ. είπε...

Πολίτης Vs Φουριώτη

Αυτή είναι η αρχή του διαλόγου. Ο καθένας απο την οπτική γωνία που βλέπει τα πράγματα τοποθετείται. Και σαφώς άλλα βλέπεις κυτάζοντας στο παράθυρο από μέσα προς τα έξω και άλλα κυτάζοντας αντίστροφα. Ακόμα και σε αυτή την ακραία εκδοχή όταν δεν υπάρχει δόλος και σκοπιμότητα υπάρχει ένα τουλάχιστον κοινό σημείο αναφοράς για να πάει το διάλογο παραπέρα. Αυτό το ίδιο το παράθυρο! Αν ούτε αυτό το βλέπουν και οι δύο ο διάλογος έχει τελειώσει.

φίλης κ. είπε...

Αυτό το «κοιτάζοντας» το τσάκισα στο προηγούμενο σχόλιο!
Επανέρχομαι με διόρθωση γιατί θα μας βγάλει πρωτοσέλιδο η Φουριώτη!
Και δεν αρμόζει σε εμάς που υπέστημεν (θαυμάστε παθητική) την βάσανον (με νι παρακαλώ) της παιδείας του «60» να διαπράττουμε τέτοια ορθογραφικά ολισθήματα.
Ούτε καν εκ παραδρομής πολλώ μάλλον και εξ αμελείας!

«Αυτή είναι η αρχή του διαλόγου. Ο καθένας απ’ την οπτική γωνία που βλέπει τα πράγματα τοποθετείται. Και σαφώς άλλα βλέπεις κοιτάζοντας στο παράθυρο από μέσα προς τα έξω και άλλα κοιτάζοντας αντίστροφα. Ακόμα και σε αυτή την ακραία εκδοχή όταν δεν υπάρχει δόλος και σκοπιμότητα υπάρχει ένα τουλάχιστον κοινό σημείο αναφοράς για να πάει το διάλογο παραπέρα. Αυτό το ίδιο το παράθυρο! Αν ούτε αυτό το βλέπουν και οι δύο ο διάλογος έχει τελειώσει.

Επί τη ευκαιρία μια ρητορική ερώτηση χωρίς απαίτηση απάντησης: Αυτές οι καρέκλες περί ών ο λόγος, ήταν καινούργιες, προϋπήρχαν και έπρεπε να πληρωθούν με κάθε τρόπο, τις έφεραν οι καθήμενοι από το σπίτι τους, είχαν προδιαγραφές χρήσης και λειτουργίας για τα εκάστοτε επικαθήμενα οπίσθια, είχαν εγγύηση καλής λειτουργίας και ήταν πιστοποιημένες κατά CE?
Τα ερωτώ αυτά διότι δεν μπορώ να δεχτώ ότι για όλα ευθύνονται κάποια οπίσθια και μάλιστα «επικαθήμενα». Διότι όλα τα επικαθήμενα όπως γνωρίζουμε πορεύονται σύμφωνα με τις επιταγές του τράκτορα.