Ο δημόσιος χώρος σαν πρωταπριλιάτικο αστείο

Ο δημόσιος χώρος (και χρόνος) ως προϋπόθεση της γέννησης του φιλοσοφικού λόγου




''...ο λόγος δεν είναι δυνατόν να δημιουργηθεί πραγματικά παρά μόνο στο βαθμό που το κίνημα του δήμου εγκαθιδρύει στην πράξη ένα χώρο δημόσιο και κοινό, όπου η έκθεση των απόψεων, η συζήτηση και η διαβούλευση, η ισότητα άνευ της οποίας η συζήτηση δεν έχει νόημα...η ισηγορία, η παρρησία...γίνονται δυνατά και πραγματικά για πρώτη φορά (εξ όσων γνωρίζουμε) στην ιστορία της ανθρωπότητας...

Και ο δημόσιος αυτός χώρος δεν είναι μόνο συγχρονικός. Είναι επίσης και κυρίως διαχρονικός, ιστορικός με την ισχυρή έννοια του όρου. Είναι η δημιουργία δημόσιου χρόνου της σκέψης, όπου καθίσταται δυνατός ένας συνεχής διάλογος με το παρελθόν...''

Κορνήλιος Καστοριάδης

Το κατά-θέτω αντί πρωταπριλιάτικου αστείου κοιτώντας τη δική μας  θλιβερή πραγματικότητα και την επέλαση και ασέλγεια πάνω στο δημόσιο χώρο της πόλης μας.Διαμορφώνοντας χώρους χωρίς να τους φυλακίζουμε μέσα στα ιδιοτελή συμφέροντα, διαμορφώνονται και οι  μεταξύ μας σχέσεις.

Συμπεραίνω πως  η πλειοψηφία των επαγγελματιών αδιαφορεί για τις ουσιαστικές σχέσεις συνεπικουρούμενη από μια αδιάφορη και ανήμπορη να βάλει τάξη δημοτική αρχή.

Χωρίς κανόνες ο δημόσιος χώρος κινδυνεύει.

Ερωτώ προς πάσα κατεύθυνση : Θα αντισταθούμε ή θα παραδοθούμε αμαχητί στις καρέκλες, τα τραπέζια και τα υπαίθρια μπαρ των πεζοδρόμων;