Όπως και τη φωνάζουμε Μάνα, Μητέρα, ή Μαμά.
Ο μύθος της ζωής μας. Η μάνα σαν φορτίο και σαν φόρτιση, σαν συναισθηματικός μύθος και σαν λογική αναίρεση του μύθου.Συνεχής υπόμνηση μιας ενοχής, μνήμη και νοσταλγία, ο τόπος και χρόνος της αθωότητας. 'Ενας μύθος που θέλουμε να γίνουμε και εμείς οι υπόλοιπες.Από τη Θέτιδα και την Ανδρομάχη έως τη μάνα της προσφυγιάς και τη μάνα μετανάστρια, στη γυάλινη μάνα της εποχής μας.'Ενας ρόλος που αγαπάμε για τους εαυτούς μας, η μόνη μας καταξίωση, πιστεύουμε.
Τη δική μου μάνα την έζησα και τη ζώ, την τιμώ, την αγαπώ και της χρωστάω μια ολόκληρη πορεία ζωής.Πάντα ήταν ένα ανοιχτό παράθυρο για να μπαίνει ζωή , φως και ελευθερία.
Μάνα ,γιαγιά και φίλη, η δική μου Αγγελική
Αρκεί ένα ευχαριστώ;
Τα χέρια που πλέκονται άλλαξαν μέγεθος, σχήμα και εμφάνιση μέσα στο χρόνο.
Τι πειράζει; Πλέκονται....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου