Ζω και κατοικώ : Σε μια πόλη με ελάχιστο πράσινο και μισοτελειωμένα έργα.Μια πόλη με μύρια προβλήματα.
Μια πόλη χωρίς φαντασία με σχεδόν αδιάφορους για τα κοινά πολίτες.Μια πόλη καφετέρια.
Έχω τα μάτια και την ψυχή ανοιχτά.Έχω ακόμα λίγα όνειρα φυλαγμένα για να μην παραιτηθώ από τις αναζητήσεις μου.
Τα γύρω μέρη είναι πιό όμορφα.Εκεί περιπλανιέμαι.


Σάββατο 31 Δεκεμβρίου 2011

Η βαλίτσα


Τελευταία μέρα του χρόνου.Ετοιμάζω τη βαλίτσα του να τον κατευοδώσω στο κατώφλι.
Το μυαλό γυρίζει πίσω στην αρχή του.
Τι να πρωτοθυμηθώ  από τα ''επιστρεφόμενα''  και να γεμίσω  τη βαλίτσα;
Τι να πρωτοθυμηθώ από αυτά που θέλω να στείλω σε αγύριστο ταξίδι στο σύμπαν;
Στρώνω στον πάτο τα ψέμματα των πολιτικών, των αιρετών και των πολιτικάντηδων.
Πάνω στα ψέμματα στρώνω τις υποσχέσεις που δόθηκαν  και δεν τηρήθηκαν ποτέ.
Πάνω στις υποσχέσεις τοποθετώ αυτούς τους ανεκδιήγητους τύπους που τις έδωσαν.
Πάνω στις φιγούρες τους  σειρά έχουν τα αποκόμματα των εφημερίδων που επιβεβαιώνουν.
Πάνω στα αποκόμματα των εφημερίδων μια μεγάλη συλλογή από φιλμάκια με τα ψεύτικα πρόσωπά τους.
Πάνω στα πρόσωπά τους απλώνω μαύρο, γκρι, καφετί και όλα τα καταθλιπτικά  χρώματα που μουτζούρωσαν τη ζωή μας. Δεν θέλω να βλέπω τα πονηρά μάτια τους.
Η βαλίτσα γεμίζει.
Δεν χωρούν  όλα τα ψέμματα, τα πρόσωπα, τα λόγια, τα μάτια, η μουντίλα και το σάπιο.
Η βαλίτσα ξεχειλίζει.
Πεισμώνω.
''Θα σε κλείσω, που θα μου πας;'' της λέω
Την κλείνω, επι τέλους.
Με μια κλωτσιά από το κατώφλι τη στέλνω σε τροχιά στο σύμπαν.
Πιό πεισματάρα από μένα αυτή μου αφήνει ολόγυρα  υπολείμματα.
Τα  ψέμματα που δε χώρεσαν στο φέτος, κάποιες μουτσούνες που θα μείνουν και για του χρόνου, και μια αλυσίδα υποσχέσεις για το απώτερο μέλλον.
Τα κοιτώ και τρομαζω.
Είναι ατέλειωτα, τελικά.
Το σύστημα αντιστέκεται σθεναρά  βουτηγμένο στη σαπίλα του.Δεν λέει να φύγει.
Αντιστέκομαι στη σαπίλα του με ό,τι  πιο ακριβό μου έδωσε η ζωή:
Φίλους και αγαπημένους μου ανθρώπους, συνείδηση,  φωνή και μνήμη.
Αντιστέκομαι με τις ιδέες που μαζί με πολλούς ομοίους μου εννοήσαμε τη ζωή, τις φιλοδοξίες και τους στόχους με τους οποίους ελπίζουμε η συνέχεια αυτής της ζωής να είναι αξιοπρεπής για όλους.

Από μακριά ακούω το κάλεσμα του Φερνάντο Πεσσόα
''Στων κόσμων τα γυρίσματα, γίνε  ένα σύννεφο λουλουδένιας σκόνης, που ένας άγνωστος άνεμος σηκώνει στον αέρα το δειλινό, μα ο λήθαργος της νύχτας που έρχεται, την αφήνει να πέσει κάτω ξανά, όπου βρει, άφαντη ανάμεσα στα άλλα πιο μεγάλα πράγματα''  (Το βιβλίο της Ανησυχίας)

Εύχομαι η νέα χρονιά να μας βρει αλληλέγγυους και μαχητικούς στις διεκδικήσεις μας. 


Δεν υπάρχουν σχόλια: