Δεν μου φτάνει μια μέρα....

Απεχθάνομαι τις Παγκόσμιες Ημέρες που αφορούν ανθρώπινες υπάρξεις.
Ημέρα της Γυναίκας σήμερα, όπως λένε.
Δεν τη γιορτάζω ούτε την εορτάζω.
Δεν την αποδέχομαι.
Τι να την κάνω μια μέρα;
Θα ήθελα στην καθημερινότητα να βιώνουμε το συναίσθημα της αποδοχής.
Στην εργασία, στο σπίτι, στις σχέσεις μας.
Μας κυβερνούν΄άνδρες και μας χαρίζουν μια μέρα εορτασμού.
Μας τυραννούν ταμπού και εγωιστικές πρακτικές που μας απαξιώνουν.
Θα ήθελα ως κοινωνία να αποδεχόμαστε το διαφορετικό και να μην το διαστρεβλώνουμε ως ίσο.
Το διαφορετικό παραμένει διαφορετικό δεν εξισώνεται με κάτι άλλο.
Η γυναίκα μητέρα, επαγγελματίας, νοικοκυρά, διανοούμενη, πολιτικός, φίλη,  συμβία,σύντροφος ή ερωμένη είναι πολύ περισσότερα πράγματα  από μια γιορτή άπαξ του έτους.
Τιμώ και θα τιμώ τους άρρενες που, έστω και κατά προσέγγιση, στη δική μου ζωή μου αποδέχτηκαν  αυτή τη διαφορετικότητα.
Με έκθεση εαυτού, με θάρρος και μετοίκηση του "εγώ" τους απέδειξαν ότι μπορούμε να πορευόμαστε μαζί.
Είναι μια μικρή κατάκτηση  εν τοις πράγμασι και όχι για τη θεωρία μιας Παγκόσμιας Ημέρας.
Η ανάρτηση- μαζί με τα κρίνα- αφιερώνεται σε αυτούς.