42 χρόνια από τότε.
Κύλησαν και δεν θυμάμαι πώς.
Και να που σήμερα, σε πλήρη ωριμότητα, ξανακάνω το ταξίδι πίσω , για πολλοστή φορά, με ένα κομπολόι δάκρυα στο λαιμό.
Τι έγινε, πώς έγινε; Τι έμεινε από αυτό που ζήσαμε;
Ίσως μόνο αυτό που έχει ο καθένας μας βαθιά μέσα του, το λίγο ή το πολύ του.
Το δικό μου μύχιο ήταν πολύ και είναι ακόμα.Με αυτό ταξίδεψα τη ζωή μου, το λάτρεψα, το φύλαξα, με κράτησε στις θύελλες. Μου έδωσε τη δύναμη να παλεύω και να μην ενδίδω, ν΄ακολουθώ το φως, και να ελπίζω, να αγαπώ και να αποδέχομαι.Μου έδωσε έναν ουρανό καταδικό μου και πολλή μοναξιά και αγωνίες.Ας είναι.
Ο χρόνος τώρα κυλά σαν δάκρυ...Ξεπλένει την ψυχή μου,
Και αν μπορούσα να γύριζα το χρόνο πίσω, εκεί θα ήμουν πάλι.Έξω από το Πολυτεχνείο, όπως τότε ένας μικρός κρίκος στην αλυσίδα των νεανικών χεριών που πίστευαν πολύ πως θα έκτιζαν έναν καλύτερο κόσμο.
Ο χρόνος που κυλά σα δάκρυ έγινε χρόνος που μετρά τη ζωή μου....Είναι χρόνος διάφανος....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου