Ωσάν να χαιρετούσε με το βλέμμα

Διάλεξα αυτή τη φωτογραφία της λοξής ματιάς που παίζει λίγο με το ερωτηματικό.

'Ετοιμος  για ταξείδι.

Πιό κάτω ένα υπο-μειδίαμα. Σαν να σηκώνεται ψηλά, πρώτα η κεφαλή, μετά το σώμα.

'Ηταν ο Μανώλης Ρασούλης.Σώμα που έφυγε.Πνεύμα που έμεινε σαν δική μας συνείδηση.

Ακόμα και όσες φορές ασυνείδητα τραγουδήθηκε  και ο Κούδας και ο Βούδας του.

Γιατί λυπηθήκαμε;

'Ισως για το ρευστό  και τρεμάμενο έδαφος κάτω από τα πόδια μας.

'Ισως για την απώλεια στο ελληνικό τραγούδι. Ο Ρασούλης  του φόρεσε τα πιό συνειδητά του ρούχα.

Μαζί με το Νίκο Ξυδάκη και το Νίκο Παπάζογλου.

Ταπεινό σέβας καταθέτω στη μνήμη του.