"Τις εί;"

Πατακός-Παπαδόπουλος-Μακαρέζος

Στο ξέφτι της μέρας.

Προσπάθησα να απωθήσω τη σκέψη και την ανάμνηση της αποφράδος.

Με τον πατέρα τη λέγαμε πάντα " μέρα του πουλιού του Πατακού'

Ποτέ δεν τα έχω καταφέρει.

Με ενοχλεί πολύ αυτή η μέρα.

Και όσο να θέλω να τα στρογγυλεύω τα πράγματα και να λειαίνω τις γωνίες, μου δημιουργούνται περισσότερες αγωνίες.

Η πρώτη φορά βιώθηκε στη Σπάρτη μεγαλοβδομαδιάτικα, στα δέκα μου χρόνια.

Κατάλαβα πως κάτι είχε γίνει από τη φοβερή κινητικότητα των στρατιωτών στο τότε Φρουραρχείο και τη λέσχη αξιωματικών, κολλητά στο σπίτι της γιαγιάς.

Είδα να παίρνουν το γείτονα οι   αστυνόμοι και  τη γιαγιά να οδύρεται "πιάσανε τον Δησμοσθενάκη"

Είδα  από το μπαλκόνι της γιαγιάς  το όλπο του φρουρού στραμένο στον πατέρα μου   το βράδυ της Μεγάλης Πέμπτης.Τον περίμενα.

"Τις εί;" ρώτησε άγρια ο φρουρός.

Τις εί; για μένα ήταν ο θάνατος

"Μπαμπά , μην πεθάνεις.." βγήκε η φωνή μου μέσα από τις πασχαλιές.

Ο φρουρός κατέβασε το όπλο.

Αυτό το "Τις εί;" έμεινε  σφαίρα στην καρδιά μου, μη γνωρίζοντας την αρχαία ελληνική από τα δέκα μου.

Θρονιάστηκε μέσα μου για όλες της επετείους του πτηνού και έγινε η αγωνία μου.

Ανακαλύπτοντας την αρχαία ελληνική θέλησα να το κρύβω  πίσω από το  "εγώ ειμί", το "εσμέν" και το" άξιον εστί"

Επί ματαίω...

Το" τις εί; "  δε σωπαίνει.

Ρωτά συνεχώς.

Ρωτά αυτά τα πρόσωπα που έχουν αναστατώσει τις ζωές μας.

" τις εί; "

Αυτούς που τις ξέφτισαν και κρέμονται τώρα σαν ανυπεράσπιστες κλωστές.

Πάνω στα παλιά και σκουριασμένα υλικά  έχουν απλώσει καθρεπτάκια και πολλές μάσκες να φορούν κατά περίπτωση.

Φοβάμαι... αυτό που βλέπω.

Φοβάμαι αυτό που θα έρθει και αυτούς που θα έρθουν.

Γιατί ετοιμάζονται.....

Να μπουν και να αλώσουν.

Να χαράξουν.

Είναι σάπιοι και μαύροι.

Είναι το όπλο που θα στραφεί στην καρδιά μας, ο ίδιος ο θάνατος.

Μέρα πτηνού που είναι και τελειώνει να πάει στο καλό

της αξίζει μια γενναία προσωπική και πολιτική μας μας απόφαση:

Να βρούμε τη δύναμη να πούμε:

Έγώ ειμί ελεύθερος- ημείς εσμέν ελεύθεροι"