Τις πταίει;

Έχουμε εκλογές και πάλι.
Παρακολουθώ μερικές από τις τηλεοπτικές συζητήσεις των κρατικών και ιδιωτικών καναλιών όσο χρόνο έχω ή αντέχω και πολλές φορές αναρρωτιέμαι γιατί υποβάλω τον ευατό μου σε αυτή τη οδυνηρή δοκιμασία.
Κοιτώ τους εκπροσώπους και τους υποψήφιους και αναρωτιέμαι:

"Αυτοί θέλουν να είναι και πάλι ιδοκτήτες της μοίρας μου; Πως μπορώ να αφήσω τη ζωή μου στα χέρια τους; Με ποιό δικαίωμα θα υποθηκεύσω, ψηφίζοντας τους, το μέλλον των νέων ανθρώπων και της χώρας μου;"

Με μισόλογα η συγνώμη τους, ένα ψέλλισμα.

Με μισόλογα οι θέσεις τους αλλά ευθαρσώς η κινδυνολογία και ο εκφοβισμός.

Κινδυνεύει η χώρα; Το καλύτερο αστείο που άκουσα ποτέ.

Ξέρουν πολύ καλά τι κινδυνεύει αλλά το κρύβουν: Κινδυνεύει από το παλιό και σάπιο σύστημά τους, από τα δίπολα και τα ίδια πρόσωπα, από την αλαζονεία της εξουσίας που εκφράζουν.

Αυτή η αλαζονεία δεν αποτελεί εχέγγυο για το μέλλον της χώρας, είναι η βέβαιη καταδίκη της.

Θα μπορούσα να δεχτώ τις όποιες αλλαγές σε πρόσωπα από τα δύο μεγάλα κόμματα και το δογματικό ΚΚΕ και να πω πως κάτι αλλάζει. Αν παραμέριζαν λίγο για να περάσουν οι νεότεροι.

Αντιθέτως βλέπω διαβουλεύσεις ολικής επαναφοράς σε διαγραφέντες, αποσχισθέντες και μετανοημένους. Για να στηθεί σωστά ο ψηλός τοίχος που θα εμποδίσει το ποτάμι της αμφισβήτησης του συστήματος. Αυτός που θα πνίξει τις φωνές των ελεύθερων ανθρώπων, τον ουσιαστικό τους λόγο, την αγωνία ενός λαού και την εθνική μας αξιοπρέπεια.

Θέλω να ζήσω αξιοπρεπώς το υπόλοιπο της ζωής μου, θέλω να βοηθήσω την δική μου πατρίδα να σταθεί ξανά στα πόδια της, θέλω να έχω φωνή, θέλω να χτίσω ένα μέλλον, θέλω να ονειρεύομαι και να δημιουργήσω, θέλω να σέβομαι αυτούς που με κυβερνούν, θέλω να μην ξενιτευτούν τα παιδιά μου.

Αυτά που θέλω και δεν μπόρεσαν να γίνουν εδώ και 40 χρόνια σχεδόν βαρύνουν όλο το πολιτικό σύστημα, τοπικό, νομαρχιακό, κεντρικό που άσκησε εξουσία και εμφανίζεται και σήμερα " εν είδει αθώας περιστεράς"

Τις πταίει;

Πρώτα απ' όλα εγώ. Εγώ που πίστευα σε λόγια ψεύτικα και μεγάλα.Εγώ που στήριζα ανιδιοτελώς μαζί με πολλούς ομοίους μου, την ώρα που οι ιδιοτελείς κανόνιζαν τις θέσεις τους και ικανοποιούσαν προσωπικές φιλοδοξίες.

Ύστερα ευθύνονται οι υπόλοιποι.

Πιστεύω λοιπόν πως το κλειδί για την κρίσιμη απόφαση "Ποιούς επιλέγω τώρα;" είναι μόνο η διαδικασία της αυτογνωσίας, η παραδοχή, και το βήμα παραπέρα.

Αυτό το βήμα πρέπει να είναι βαθειά συνειδητό, σταθερό, αριστερό, αποφασιστικό και ανατρεπτικό.