Του λυράρη μου..

Οκτώβριος 1973 Το Μεγάλο μας Τσίρκο. Ήμουν 16 χρονών και γνώρισα το Νίκο Ξυλούρη στα καμαρίνια του Θεάτρου Αθήναιον.Από το 1971 άκουγα τα Ριζίτικά του.

Ακολούθησαν τα γεγονότα του Πολυτεχνείου και η μεταπολίτευση.

Τον Οκτώβριο του 1975 τραγουδούσε στην Αποσπερίδα στην οδό Σίνα με την  Άλκηστη Πρωτοψάλτη και την Μαρίζα  Κώχ.

Ανέβαινα καθημερινά τη Σίνα κάθε μεσημέρι στις 2μμ οδεύοντας προς το Γαλλικό Ινστιτούτο όπου είχα μάθημα.Ο Νίκος έπινε τον καφέ του στο μικρό καφενεδάκι δίπλα στην Αποσπερίδα.'Ετσι γνωριστήκαμε. Ήμουν 18 χρονών τότε.

Θυμάμαι τις κουβέντες μας και πιο πολύ πόσο μου παίνευε την Κρήτη και τ' Ανώγια.Ήθελε να ζει εκεί.

Κάποια μεσημέρια έπαιζε λύρα στο καφενείο και μαγεμένη έχανα 1-2 ώρες από το 5ωρο μάθημα.

Ο Νίκος και τα τραγούδια του ήταν πιο σημαντικά από το μάθημα.

Το 1976 ανεχώρησα στην αλλοδαπή.Τον συναντούσα στις συναυλίες του τα καλοκαίρια ή περνούσα από το δισκοπωλείο του στην Πανεπιστημίου.Γνώριζα την οικογένειά του.

Στις 8 Φεβρουαρίου 1980 χάσαμε το Νίκο και ήμουν πολύ μακριά για να τον αποχαιρετήσω.Από τότε συναντιόμαστε τις νύχτες που ο κόσμος ησυχάζει, άλλοτε στον Ομαλό αναζητώντας μια ξαστεριά, άλλοτε στο μπαλκόνι της Αρετούσας, άλλοτε σε ψηλό βουνό ψάχνοντας τ'αγριμάκια του, άλλοτε προσπαθώντας να νικήσουμε τους οχτρούς της πόλης. Δεν σωπαίνει ο Νίκος.....

 

Μια μικρή ανέκδοτη ιστορία, ένα κομμάτι της ζωής μου. Η γνωριμία με το λυράρη μου σίγουρα με έκανε καλύτερο άνθρωπο.Μια παρουσία γεμάτη φως  που μου έμαθε να μην χαμηλώνω τα φτερά.

 

Στη μνήμη του θ΄ανέβω τον Ψηλορείτη με ορειβατικά σκι  το Μάρτιο και θα στήσουμε ένα μεγάλο γλέντι στ' Ανώγεια μετά  με λύρα κρητική και λαούτο.

 

Άντε λεβέντη μου, ξανά θ'ανταμωθούμε στα βουνά.....