Νίκος Ρωμανός: Η ιδρωμένη στιγμή του τίποτα

                                                                                      

Μπορείς να συμφωνήσεις ή να διαφωνήσεις με τις τοποθετήσεις, τις πράξεις και ενέργειες του Νίκου Ρωμανού.Μπορείς να τις καταδικάσεις.Μπορείς...πολλά μπορείς. Εύκολα και αβασάνιστα.

Ένας θρασύτατος ληστής τρομοκράτης είναι, θα πεις.Θάνατος να τελειώνουμε.Τόσο εύκολο.Να τελειώνουμε.

Τι να ξεσκονίζεις τώρα.Το 2009,10,11; Αυτά είναι παλιά.

Στην ιστορία του όπου υπάρχει  μια άλλη ιστορία και πολλές άλλες ιστορίες που αφορούν και το δικό σου μέλλον ίσως να έπρεπε να δώσεις περισσότερη προσοχή.

Και να δεις  το δολοφόνο του Αλέξη Γρηγορόπουλου - στην αγκαλιά του Ρωμανού ξεψύχησε-, τους δολοφόνους της δικής σου ζωής, τους ληστές των ονείρων σου, τους τρομοκράτες της καθημερινότητάς σου.

Αυτούς  πως δεν τους βλέπεις; Πως δεν τους καταδικάζεις; Πως δεν πήρες ακόμα έστω και μια σφεντόνα να τους ρίξεις στο ψαχνό;

Δεν μπορώ πια να μιλήσω από τους κόμπους μου, ούτε και να γράψω  γιατί δεν βλέπω.Ούτε να φωνάξω μπορώ.Ούτε και να σκοτώσω.Σου αφήνω τους στίχους της Αλεχάντρα Πισαρνίκ -αυτοκτόνησε στα 36 της- πάντα τριγυρνά η ψυχή της στις μέσα μας φωτιές και γιατρεύει τις λύπες μας....Πάντα, να ξέρεις, υπάρχει του καθενός το παντονεινό μονοπάτι που το τραβάει ως το τέλος.Αυτό δεν έχεις καταλάβει:Το έρμα των ευαίσθητων και συνάμα δυνατών, μια πολύχρωμη κορδέλα και ένα γιγάντιο μπαλόνι που τους σηκώνει ψηλά στους ουρανούς ψηλότερα από εσένα.....

Χαμήλωσε τουλάχιστον τα μάτια.Έχεις χίλιους λόγους να μην παραμείνεις ανερυθρίαστος.

Περιμένοντας το σκοτάδι

Από τη συλλογή «Η τελευταία αθωότητα», 1956

Αυτή η στιγμή που δεν ξεχνιέται
Τόσο κενή που την έχουν επιστρέψει οι σκιές
Τόσο κενή που την έχουν απορρίψει τα ρολόγια
Τούτη η φτωχή στιγμή υιοθετημένη από την τρυφερότητά μου
Γυμνή γυμνή από αίμα φτερούγας
Δίχως μάτια για να θυμάται αγωνίες τού άλλοτε
Δίχως χείλη για να συλλέξει τον χυμό των βιαιοτήτων
χαμένων στο τραγούδι των παγωμένων καμπαναριών.
Προστάτεψέ την τυφλό κορίτσι της καρδιάς
Ρίχ’ της τα μαλλιά σου κοκκαλωμένα  απ’ τη φωτιά
Αγκάλιασέ την μικρό άγαλμα τρόμου.
Δείχ΄της τον κόσμο που σπαρταράει στα πόδια σου
Στα πόδια σου όπου πεθαίνουν τα χελιδόνια
Τρέμοντας από φόβο για το μέλλον
Πες της πως οι αναστεναγμοί της θάλασσας
Υγραίνουν τις μοναδικές λέξεις
Για τις οποίες αξίζει να ζούμε.

Αλλ’ αυτή η ιδρωμένη στιγμή του τίποτα
Ανακούρκουδα στη σπηλιά του πεπρωμένου
Δίχως χέρια για να πει ποτέ
Δίχως χέρια για να χαρίσει πεταλούδες
Στα πεθαμένα παιδιά.