Μέσα από τη σιωπή των δένδρων.....

                              Φωτογραφία από το αρχείο Ντίνας Βητζιλαίου Πολυτεχνείο Νοέμβρης 1973

Πολυτεχνείο 1973-2014
41 χρόνια μετά, η σιωπή των δένδρων είναι πιο πολύτιμη από τις κραυγές και τις δηλώσεις.
Ένα κύμα από εικόνες περνάει πάντα και γίνεται ουρανός.Τοπία ακίνητα στο μέλλον.
Ο καθείς, εμείς,  ζήσαμε και πορευτήκαμε ανάλογα με αυτό που ζήσαμε τότε.
Ανύποπτοι έφηβοι στα 16 με πυρωμένα μάτια.
Μια τούφα φουντωτά  μαλλιά υπήρξαμε που τα σήκωνε ψηλά ό αέρας.
Δάχτυλα που ψηλαφούσαν το μέλλον υπήρξαμε, αλλά άγγιξαν πληγές.
Και ύστερα ανεβήκαμε ψηλά, κουρνιάξαμε στα δέντρα και τραφήκαμε με σιωπή....
Σιωπή που έκανε καθημερινές πορείες στη ζωή και χτυπούσε σε τοίχους σκληρούς και άγνωστους.
Ας είναι....
Η σιωπή μας προστάτευσε από το ανελέητο ξεπούλημα μας.
Τουλάχιστον έτσι πιστεύω.....
Τις πνιχτές μας κραυγές τις κάναμε δάκρυα, αγάπη και δημιουργία.
Στον κήπο που ανθίζει η σιωπή των δέντρων.....