Τέλος χρόνου, τέλος του χρόνου
δεν θυμάμαι πόσο παλιό και μακρινό είναι το ταξίδι εντός μου. Συνεχίζω να
ταξιδεύω αλλάζοντας τρένα και σταθμούς, καταπίνοντας ανθρώπινα τοπία,
αγγίζοντας οπτασίες της ερήμου, κρατώντας μια χούφτα χιόνι που λιώνει. Ταξιδεύω
μέσα στη νύχτα περιμένοντας να χαράξει, γεμίζω φως και χρώματα τις τσέπες μου,
τα δέντρα μου δείχνουν πόσο πολύτιμη είναι η σιωπή για την ουσία των πραγμάτων.
Συντροφιά μου ό,τι μου έδωσε ζωή, οι στιγμές που ένοιωσα ελεύθερη, οι σκέψεις
που συνάντησαν τις δικές μου και έγιναν ένα, τα δάχτυλα που χάιδεψαν τα μαλλιά
μου και έμειναν κρεμασμένα εκεί, η αιωνιότητα που κλείνουν μέσα τους τα μάτια
που σε αγκαλιάζουν για πάντα.
Σίγουρη πως το παντοτινό υπάρχει –
αρχίζει από μια σπίθα που ρίχνει μέσα σου ξαφνικά μια τυχαία συνάντηση-
συνεχίζω το μαγικό ταξίδι εντός σαν ευχή μιας καλής νεραΐδας.
Αυτής που μου έστειλε την πυξίδα
για να ταξιδεύω….
Αυτής που μου έστειλε τους ανθρώπους
της ζωής μου…. Αυτοί ξέρουν.
Καλές Ανθρώπινες Γιορτές
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου