Διάδρομοι

Χτίζονται ως πορεία νυκτός

Όταν κάτι έχει χαθεί από τα μάτια.

Διάδρομος η πορεία των δακτύλων

Πάνω στο δέρμα.

Ψηλαφούν την τελευταία δροσιά

Των λέξεων που έμειναν μετέωρες.

Διάδρομοι που ανοίγει κάθε χαρακιά

Από αναβολές και αντιστάσεις.

Διάδρομοι επί διαδρόμων

Οι αναμνήσεις των φιλιών

Που έγραφαν  τον έρωτα.

Διάδρομοι τα σύννεφα,

Τα όνειρα,

Η ηχώ από κάτι μακρινό.

Εκείνο που υπήρξε πολύ

Και τώρα τρέχει

Σε όλους τους διαδρόμους.

Ανίκητο

Σπαρακτικό

Υπάρχει.

Κόρινθος  των Θεοφανείων

Ιανουάριος 2015

Πήγαινε στο καλό !

Ήρθες , μπήκες με φόρα αλλά δεν θυμάμαι τι έκανες ακριβώς. Με βρήκες να διεκδικώ το δίκιο, την αξιοπρέπεια και να υπερασπιστώ την πορεία μιας ζωής. Να μην εγκαταλείπω τα όνειρά μου. Εκεί και ο χαμός. Οι απώλειες πάνω στη διεκδίκηση μιας ελευθερίας που μετράει όσο η ανάσα. Η ανάσα που πρέπει να γίνει μοναξιά για να μείνει όρθια.

Ύστερα  ακολούθησαν ατέρμονες σιωπές, λυγμοί και έσω σεισμοί. Αυτά που σε πάνε μακρινά ταξίδια μέσα σου.

Ταξίδεψαν οι μέρες χωρίς να μετράει ο χρόνος. Ο χρόνος έγινε εσωτερικός. Και ο κόσμος γύριζε με άλλο ρολόι.

Χειμώνας και άνοιξη πέρασαν  ανάμεσα στις σκέψεις των δέντρων και στα στενά περάσματα του ύπνου των φύλλων. Τα άνθη καθυστέρησαν για μια εποχή και είχε πια καλοκαιριάσει όταν τα ένοιωσα να σκεπάζουν τα χέρια μου.

Τι καλοκαίρι μου έφερες!

Μου έριξες πάνω μου όλο το φως των  αστεριών, όλα τα βαθιά σκοτάδια άδειασες από μέσα μου και τα πήρε η θάλασσα. Έχασα τα σκοτάδια μου και τα αναζητούσα μέχρι το χάραμα καθισμένη σ’ ένα βράχο κάτω από το βλέμμα του Ποσειδώνα. Δεν ξέρω πόσος χρόνος πέρασε, πόσες μέρες ήταν που περίμενα.

Ύστερα μου άδειασες ένα βουνό με λέξεις και εικόνες μακρινές, λέξεις που είχαν μείνει στη φυλακή των συρταριών για χρόνια, εικόνες σύμβολα που κατοικούσαν κάτω από τα σκοτάδια μου και σκόρπισαν παντού εκτός ελέγχου. Επέστρεψαν  στο όνειρό μου τα πρόσωπα που είχα αγαπήσει πολύ παιδί-έφηβη-γυναίκα και έχουν φύγει, ο ανείπωτος πόνος  όταν ξυπνούσα, ο χρόνος της προσμονής για να ξανάρθουν στο όνειρό μου….

Φθινοπώριασε, πήρα τις  μακρινές λέξεις, τις εικόνες, τις αγκαλιές του ονείρου και  τις έκανα αγάπη παραμυθένια, μια ιστορία να μοιράζομαι, ένα χάδι για τους ανθρώπους που αγαπώ, μια μεταμόρφωση απέναντι στην κάθε προσωπική τραγωδία. Με τόση ένταση όσο ο χωρισμός και ο έρωτας.

Αποχωρίστηκα τα σκοτάδια μου και πέρασα στον έρωτα ενός νέου ταξιδιού όπως με πάει το χέρι μου που γράφει.

Και αν δεν τα έφερες εσύ, 2014, όλα αυτά , αν δεν με ακούμπησες με το μαγικό σου ραβδί , αν τα φαντάστηκα, σου λέω πως τα έζησα στο έπακρο. Σε χρόνο μουσικό, σε χρόνο τάνγκο, σε χρόνο φλοίσβου, σε χρόνο ονείρου, εκτός πραγματικού χρόνου.

Αντίο λοιπόν,  σ΄ ευχαριστώ.

Τοπίο Μυστικό του Αυγούστου

Ο Αύγουστος στα πρώτα χρόνια του βίου μου δεν ήταν μήνας διακοπών σε κάποιο ελληνικό νησί αλλά μήνας οικογενειακών περιπλανήσεων ανά την Ευρώπη.'Ηταν μήνας των μουσείων και των αρχαιολογικών χώρων της αλλλοδαπής, ξαφνικές μπόρες και μυρωδιά βρεγμένου χώματος,στενοί μεσαιωνικοί δρόμοι,θαμπά τζάμια απ'όπου σχεδίαζα το μέλλον.

Ύστερα ήρθαν οι πολλές θάλασσες, τα μεγάλα κύμματα,οι παρέες της μεταπολίτευσης, οι ατέρμονες συζητήσεις κάτω από τ'αστέρια, η πρόσκαιρη ανεμελιά της υπαίθριας ζωής στη Μάνη, ο επαναπροσδιορισμός της προσωπικής πορείας, τα φεγγάρια του Αυγούστου όπου συναντούσα το Μάνο Χατζιδάκι και τους ποιητές.

'Υστερα ο Αύγουστος φόρεσε μοναξιές από τα βράχια του Ηραίου της Περαίας Χώρας, πανσελήνους από το ναό της Αφροδίτης στον Ακροκόρινθο, δέος από τον 'Ολυμπο και το οροπέδιο των Μουσών.

Ήρεμα και γλυκά όπως πέφτει η νύχτα, ο Αύγουστος έγινε τοπίο εσωτερικό και αδιατάραχτο.

'Εχει το βάρος όλων των αναμνήσεων, τα ίχνη των ανθρώπων της ζωής μου και ένα λύχνο που οδηγεί σε άλλα μυστικά τοπία.Έχει πάντα τη φωνή του Νίκου Παπάζογλου από το ομώνυμο τραγούδι και  διάφανες σιωπές πολλαπλών εντάσεων.

Τον υποδέχομαι  εν εκστάσει με την ελπίδα ότι το πέρασμά του θα ανοίγει ένα νέο κύκλο αυτογνωσίας, ολοκλήρωσης και πορείας προς την ελευθερία.

Τον υποδέχομαι ευγνωμονώντας όσους δικούς μου ανθρώπους, ζώντες και τεθνεώτες, μοιράστηκαν τη μαγεία του μαζί μου ακουμπώντας τους ήχους της θάλασσας ή ακολουθώντας ένα μπουκέτο σύννεφα.

Καλό μήνα Αύγουστο!

H νύχτα των Μπαζωμάτων

Μου αρέσουν τα ήσυχα βράδια στην πόλη. Χτες ο αέρας κόπασε και η πόλη ντύθηκε τη νύχτα της σε μια γλυκιά ησυχία. Λίγο μετά τα μεσάνυχτα αποζητώ να απολαύσω μια βόλτα με το ποδήλατο από τα Καλάμια έως τα Μπαζώματα του Αγίου Νικολάου.

Ακολουθώ τον αιγιαλό από τη Μ. Αλεξάνδρου και φτάνω στο σημείο κατασκευής της πολυπόθητης γέφυρας της Τριήρους. Το έργο έχει σταματήσει από τις εκλογές. Χώματα και σίδερα έχουν μείνει και ένας βούρκος στην εκβολή του Ξηριά.

Πιο πέρα ψηλαφώντας το μαύρο σκοτάδι βρίσκομαι μπροστά σε παλέτες με πλάκες πεζοδρόμησης αριστερά και χώματα πολλά χώματα στο τέρμα Κολιάτσου. Στο Κέντρο Νέων φρουρός ένα φως στο τόσο σκοτάδι. Σκέφτομαι : «Και εσένα Κέντρο Νέων σε έχουν βάλει στο μάτι. Τώρα που γείτονας κολλητός σου είναι ο Αναπληρωτής υπουργός ΠΕΚΑ, αχ μαύρο μου τι σε περιμένει!» Ο επιβλητικός οίκος Ταγαρά είναι και αυτός μπλοκαρισμένος από τα χώματα.

Στη γωνία ένα ζεύγος της ομάδας ΔΙΑΣ εξυπηρετεί ένα περιστατικό. Στρίβω στη Σισύφου και φτάνοντας στην Κύπρου αριστερά βλέπω μέσα στο μισοσκόταδο την πλουμιστή πεζοδρόμηση μέχρι τη θάλασσα.

Συνεχίζω περνώντας από την αγαπημένη γωνιά του Μπιστρό, βλέπω  και  άλλα άπειρα μπάζα στο κτίριο του Δέσποτα – και αυτό ανακαινισμένο, υπερυψωμένο αλλά σκοτεινό-

Φτάνω στο Λιμάνι. Ερημιά μεν, φώτα πολλά δε. Τρία ολόκληρα ιστιοπλοϊκά είναι αραγμένα  και αναρωτιέμαι αν έγινε η δέουσα τελετή υποδοχής.

Οι διαγραμμίσεις τέλειες, μάλλον υπάρχουν για τη στάθμευση λεωφορείων που θα παραλαμβάνουν τους χιλιάδες τουρίστες στο μέλλον. Καλό είναι να υπάρχουν από τώρα. Να, και ένας ερασιτέχνης ψαράς! Κανείς άλλος σε αυτό τον κατάφωτο χώρο. Α ναι, και λίγη έντονη οσμή από τη μονάδα επεξεργασίας του βιολογικού καθαρισμού. Δεν πειράζει, όταν φυσάει  δεν γίνεται αντιληπτή.

Με λούζουν τα φώτα. Ο Πήγασος μου φαίνεται πως έχει λίγο βαρύ κεφάλι από τις πολλές κοτσουλιές και για μια στιγμή νομίζω πως έτοιμος είναι να βουτήξει το κεφάλι του στο σιντριβάνι, που μόλις χτες γέμισε με νερό αλλά δεν λειτουργούν ακόμα οι πίδακές του. Σκέφτομαι και 26.000 ευρώ που έχουν δοθεί για τον καθαρισμό των αγαλμάτων αλλά ακόμα η εργασία δεν έχει γίνει.

.Ετοιμάζομαι να βουτήξω το δικό μου το κεφάλι στο νερό.. αλλά με σταματά η έκπληξη!!!!

Η παλιά κουρέλα

                                                                 Η καινούργια σημαία!!!!

Την είδα! Τη σημαία του δήμου Κορινθίων! Καινούργια, γυαλιστερή, τσαχπίνα στο αεράκι. Φαίνεται πως για να γίνει η νέα παραγγελία –δεν πιστεύω να θεωρείτε ακόμα πως υπήρχαν οι σημαίες που φέρεται ότι αγοράστηκαν- χρειάστηκε  το 15μερο.’Ετσι είναι αυτά τα δύσκολα, αργούν.

«Καλώς την και ας άργησε» μονολογώ χαρούμενη και λόγω της απτής επιβεβαίωσης ότι με διαβάζει το δημοτικό μέγαρο.

Συνεχίζω και παίρνω τον ποδηλατόδρομο. Άδειος από αυτοκίνητα από την πλευρά του Λαογραφικού Μουσείου αλλά επιμένουν 2-3 αυτοκίνητα να παρκάρουν πάνω του από τη μεριά του αλιευτικού καταφυγίου. Ακολουθώ το κίτρινο καναρινί και έχω την ευκαιρία να απολαύσω τη σιγαλιά, τις σκιές, τον μικρό αναστεναγμό της θάλασσας. Ακόμα 2-3 ερασιτέχνες ψαράδες, ένα ζευγάρι που μάλλον τσακώνεται  και ένα άλλο που φιλιέται με πάθος. Εικόνες της ζωής όλα.

Ο πάνω ποδηλατόδρομος μπαζωμάτων είναι βυθισμένος στο σκοτάδι και δεν το επιχειρώ να περάσω από εκεί. Όμως, αντιλαμβάνομαι κάποιες μικρές αστραπές στο σκοτάδι. Τσαφ και χάνεται η πρώτη. Τσαφ- τσαφ πάει και η δεύτερη. Πλησιάζω. Είναι ο φωτοβολταϊκός φωτισμός, που δεν ξέρω πόσες χιλιάδες ευρώ κόστισε αλλά δεν λειτουργεί. Μόνο σπασμούς κάνει. Προσπαθεί η λάμπα ν’ ανάψει αλλά δεν τα καταφέρνει. «Άντε, δώσε δύναμη» της λέει το διπλανό καχεκτικό πλατάνι «μην τα παρατάς, προσπάθησε». Προσπαθεί η καημένη, αλλά που. Αδύνατον. Δεν έχει πια δυνάμεις. Οι άλλες έχουν ήδη παραδώσει το πνεύμα.  Οι φήμες λένε πως είναι εργολαβία του αρκαδοπρόεδρου και υπεργολαβία αδελφών εξ Εξαμιλίων, αλλά δεν γνωρίζω πολλές λεπτομέρειες. Όπως και να είναι πρέπει να επισκευαστούν και να φωτίζουν το χώρο.

Μετά την ασθενή λάμπα προχωρώ να χαιρετίσω τον Ποσειδώνα και τη μοναξιά του. Απαξιεί ακόμα και να μου ρίξει μια ματιά. Είναι θυμωμένος ο Ποσειδώνας γιατί του ξερίζωσαν τους ξερούς περουβιανούς πρίνους – θυμάστε ολόκληρη συνέντευξη είχε δώσει ο κ. Ντιγκιρλάκης για το ιδανικόν της επιλογής του-. Με τους πρίνους ο Ποσειδώνας, έλεγε και μια κουβέντα. «Τώρα μοναξιά τα βράδια», αναστέναξε.

Ομολογώ ότι στεναχωρήθηκα για τον καημένο. Του είπα να κάνει υπομονή διότι σε βάθος χρόνου θα έρθουν τουλάχιστον να τον πλύνουν και να τον καθαρίσουν. Εντολή και απόφαση δημάρχου γαρ.

Στο γυρισμό τα ζευγάρια  δεν είχαν ολοκληρώσει ούτε τον τσακωμό ούτε τα φιλιά, είχαν προστεθεί και υπαίθρια κρεβάτια και ένα αγροτικό, τα ψάρια δεν τσίμπησαν το δόλωμα, ο παραγωγός με τα πεπόνια τα αποθήκευε με υπομονή στο αγροτικό του, τα καφενεία όλα κλειστά, ο Πήγασος σκεφτόταν ακόμα να βουτήξει ή να πετάξει στον ουρανό.

Κάθισα στο ψηφιδωτό παγκάκι δωρεά της Φρόσως Χαστούπη και συμμαθήτριάς μου. Όμορφο συναίσθημα. Το κρύο ψηφιδωτό είχε μια θαλπωρή, σαν αγκαλιά. Την έφερα στο νου μου με χίλιες εικόνες από το σχολείο και μετά. Κάθε ψηφίδα είχε το άγγιγμά της. Οι άνθρωποι δεν πεθαίνουν όταν τους θυμούνται. Νομίζω πως κοιτούσαμε για μια στιγμή μαζί την καινούργια σημαία του δήμου και τογαζί σο σειρήτι της .

Σα να μου ψιθύρισε: «τόση χαμένη ενέργεια, για το αυτονόητο;»

«Ναι, κορίτσι μου, παλεύουμε για το αυτονόητο. Μέσα σε νύχτες των μπαζωμάτων»

Γύρισα   στο σπίτι κατά τις 2πμ.Με μια μικρή ικανοποίηση μέσα μου.

Ξάπλωσα  στο ντιβάνι μου κάτω από τ’ αστέρια και το χάδι από το ανεπαίσθητο αεράκι ήρθε σαν βάλσαμο.

Για την αποτύπωση του χρόνου της πόλης που κοιμάται και ξυπνά με σπασμούς και λυγμούς

Μάγια Φουριώτη

Το προφίλ του κ.Ταγαρά στο Facebook

Κύριε Βουλευτά
Πείτε στους δημιουργούς του προφίλ σας να διορθώσουν τις πληροφορίες για τα ενδιαφέροντά σας.Είναι δυνατόν τα ενδιαφέροντά σας -'Aλλο να είναι Pietris Bakery-Αρτοζαχαροπλαστείο;Είναι δυνατόν;'Η μήπως είναι τελικά αν το συνδέσουμε με την υπόθεση του στρατοπέδου;Υπόθεση κάνω.
 

Μάνα, Μητέρα,Μαμά: η Αγγελική μου

Όπως και τη φωνάζουμε  Μάνα, Μητέρα, ή Μαμά.
Ο μύθος της ζωής μας. Η μάνα σαν φορτίο και σαν φόρτιση, σαν συναισθηματικός μύθος και σαν λογική αναίρεση του μύθου.Συνεχής υπόμνηση μιας ενοχής, μνήμη και νοσταλγία, ο τόπος και χρόνος της αθωότητας. 'Ενας μύθος που θέλουμε  να γίνουμε  και εμείς οι υπόλοιπες.Από τη Θέτιδα και την  Ανδρομάχη έως τη μάνα της προσφυγιάς και τη μάνα μετανάστρια, στη γυάλινη μάνα της εποχής μας.'Ενας ρόλος που αγαπάμε για τους εαυτούς μας, η  μόνη μας καταξίωση, πιστεύουμε.

Τη δική μου μάνα την έζησα και τη ζώ, την τιμώ, την αγαπώ και της χρωστάω μια ολόκληρη πορεία ζωής.Πάντα ήταν ένα ανοιχτό παράθυρο για να μπαίνει ζωή , φως και ελευθερία.

 Μάνα ,γιαγιά και φίλη, η δική μου Αγγελική
 Αρκεί ένα ευχαριστώ;
Τα χέρια που πλέκονται άλλαξαν  μέγεθος, σχήμα και εμφάνιση  μέσα στο χρόνο.
Τι πειράζει; Πλέκονται....

Κλείνοντας και κλίνοντας

Κλείνοντας τη μέρα .... κλίνω το ουσιαστικόν, αυτό τον ανίκητο στη μάχη.

Ο έρωτας  (του έρωτος, τω έρωτι, τον έρωτα, ω έρως ) μπορεί ν'αντέξει αυτή τη γύμνια
που να συγχωρεί του κόσμου την ασχήμια........

Εν Σπάρτη τη ....... Εν Κορίνθω τη...

Σπάρτη-Δεκέμβριος 1959

Μια ευχετήρια κάρτα του εξαιρετικού Σπαρτιάτη φωτογράφου Νίκου Γεωργιάδη , σήμερα προέδρου της Πνευματικής Εστίας Σπάρτης και  ενεργό μέλος του Σαϊνοπούλειου Ιδρύματος  Σπάρτης.  Στη φωτογραφία εγώ ,2 χρονών, ''προφασιζόμενη'' ότι διαβάζω.
Με πολλή τρυφερότητα αναπολώ τις ώρες που περνούσα στο φωτογραφείο του κ.Νίκου, που ήταν στενός φίλος της οικογένειας της μητέρας μου και έχει δημιουργήσει την πλειονότητα των φωτογραφιών της παιδικής μου ηλικίας.
Ξεφυλλίζοντας τα ενθύμια των παιδικών μου χρόνων ανέσυρα την επίκαιρη έκθεση περί Χριστουγέννων .
16 Δεκεμβρίου 1967 Ε' τάξη του 3ου Δημοτικού Σχολείου Κορίνθου.

Δάσκαλός μου τότε ήταν ο κ. Ι. Μπαλαφούτας, από τον οποίο δεν έχω δυστυχώς πολλές καλές αναμνήσεις. (Τον φοβόμουν υπερβολικά.)

Η έκθεση  αποπνέει, παραδοσιακές καταβολές, την αθωότητα  των παιδικών χρόνων και  σαν επίλογο προσφέρει τη λυτρωτική  εξομοίωση μεταξύ ''πλούσιων και φτωχών'' που δημιουργούν η χαρά και η αγαλλίασις των Χριστουγέννων.

Ο τελετουργικός  εξ' ίσου λυτρωτικός  αναστεναγμός : ''Αχ! Πόσο μου αρέσουν τα Χριστούγεννα!''

Ακόμα μου αρέσουν τα Χριστούγεννα.Για διαφορετικούς λόγους .

Φέτος γιατί ήταν η ευκαιρία να τακτοποιήσω  με στοργή ''αναμνήσεις'' να αισθανθώ ότι διαρκεί η μεγάλη τρυφερότητα που διατηρώ για τα παιδικά μου χρόνια στο σύνολό τους.

Για να θυμηθώ  πως  ο αδελφός μου αναβαθμολογούσε τις εκθέσεις μου εκ των υστέρων.

(Το 10 του κ. Μπαλαφούτα το έκανε 8, εν προκειμένω.)'Ηταν πάντα πολύ αυστηρός κριτής μου.

Για να  συγκινηθώ κατ' επανάληψιν για τις ''απώλειες'' αλλά μετά να χαρώ που είχα  να μοιραστώ το ξετύλιγμα των αναμνήσεων με τις δυό μου κόρες  και να  γείρω στην αγκαλιά τους ανακουφισμένη,ευγνώμων και ευτυχής που η ζωή μου πρόσφερε  τόσες ευκαιρίες για να προχωρώ.

Από την καρδιά των αναμνήσεών μου

και από τη δική μου καρδιά

ολόψυχες οι ευχές μου

 για γαλήνη και ισορροπία στη ζωή σας.

Εν Κορίνθω τη 24η Δεκεμβρίου 2010

Το δικό μου Πολυτεχνείο

                                               La persistència de la memòria 1931 Salvador Dalí
                                               Η Επιμονή της Μνήμης 1931 Salvador Dalí


Το δικό μου Πολυτεχνείο είναι ένα κασετόφωνο Sony  εισαγωγή από Γερμανία, δώρο του πατέρα μου.'Ακουγα Φαραντούρη,Λοϊζο και Ξυλούρη.
Είναι το αυτί μου κολημένο σ'ενα ραδιόφωνο Dual που  έπιανε Deutsche Welle.
Eίναι ο Μανώλης Αναγνωστάκης.
Είναι η Ιωάννα Καρυστιάνη.
Είναι το ''Δεν περισσεύει υπομονή'' του Κουνάδη με τη Σωτηρία Μπέλλου.
Είναι ο κύριος Μπάμπης ο Τσετσώνης ο βιβλιοπώλης.
Είναι ο Παναγιώτης με το μπλέ μπερέ, τα μακρυά μαλλιά και το στρατιωτικό αμπέχωνο που έχει φύγει.
Είναι ο θείος μου ο Αναστάσης που έχει φύγει.
Είναι η Κατερίνα, η Τασία, η Όλγα, η Εβίτα, η Βαγγελιώ, ο Θοδωρής, ο Δημήτρης , ο Γιώργος.
Είναι η Πόπη με τα φουντωτά μαλλιά που έφυγε επίσης.
Είναι κάτι στιχάκια που έχω φυλαγμένα.
Είναι ο Regis Debré.
Eίναι ένα πόστερ του Τσε Γκεβάρα που ζωγράφισα μόνη μου να στολίζει τον τοίχο του δωματίου μου και το ''Ημερολόγιο της Βολιβίας''
Είναι κάτι ''ψιλές'' που έφαγα στο αστυνομικό τμήμα της οδού Περιάνδρου για όλα τα παραπάνω και για τις ''αμαρτίες'' του πατρός μου αναδρομικά.
Με όλα τα παραπάνω πρόσωπα δεν μιλάμε πολύ.
Δεν χρειάζεται να μιλάμε ούτε να έχουμε κοινωνικές σχέσεις.
Μοιραστήκαμε μια ιδέα.
Το δικό μου Πολυτεχνείο θα είναι πάντα ο πατέρας μου.
Το δικό μου Πολυτεχνείο  των 17 χρόνων  είναι στάση ζωής.
Η στάση ζωής  ξεπερνά την υποκρισία των κατ' έτος  δηλώσεων.
Η στάση ζωής δεν ξεχνά την επομένη των δηλώσεων.
'Εχει καθημερινά από μόνη της  τη δική της πορεία προς την πρεσβεία των Η.Π.Α

17 χρονών- 17 Νοέμβρη- 37 Χρόνια Μετά -Γαρύφαλλό μου

Εις μνημόσυνον ( (Άι, γαρούφαλλό μου) ) ΕΔΩ


.........Ποιος πονεί και ποιος το θέλει

του ανέμου οι Αρχαγγέλοι

του καπνού ‘ναι και τ’ ανέμου

δεν το βάσταξα ποτέ μου

Ανέμη να γυρίσει

παραμύθι ν’αρχινήσει

μαύρο κρασί να πιούμε

το φεγγάρι έχει μεθύσει

άι…γαρούφαλλό μου…

άι…γαρούφαλλό μου…

...................
Και ποιος θα σου κρατήσει

άσπρο στο χορό μαντήλι

μαγιάπριλο του κόσμου

πίκρα περπατάει στα χείλη

άι…γαρούφαλλό μου…

άι…γαρούφαλλό μου…

Στίχοι  Βαγγέλη Γκούφα
Μουσική Αργύρη Κουνάδη
 Ερμηνεία : Ελένη Βιτάλη (1973)

Πέρασαν 37 χρόνια..
 Εγώ 17 χρονών 
Πατέρα, με κρατούσες από το χέρι στη Στουρνάρη.
Με πήγες να δω, να μάθω, να μου εξηγήσεις.
Την επομένη κοπάνα από το σχολείο και ξανά εκεί.
'Ηξερες, όμως......
Πως περνούν τα πρόσωπα μπροστά μου αραδιασμένα;
Χορεύουν πάνω στα χρόνια.
Πως πέρασαν τόσα χρόνια;
'Εφυγαν οι ερπύστριες;
'Οχι.
Κάθε τόσο πέφτει και μια πύλη.
Πατέρα, πλησιάζουν  ξανά οι ερπύστριες.
Κράτα μου το χέρι, φοβάμαι...
 

Αι Γαρούφαλλό μου

 

Πτήσεις

     Flying Brain από τον Pixelnase (Γερμανός ψηφιακός φωτογράφος)

    Μια φωτογραφία που μου αρέσει πολύ.
    Φαντασίωση πτήσης.
    Τα ταξίδια του μυαλού είναι κατ'εμέ τα μεγαλύτερα,  πιο αναζωογονητικά, δημιουργικά  και
    ασφαλέστερα ταξίδια.
     Οι  προσκλήσεις  σε ομαδικές πτήσεις  μάλλον παρακινδυνευμένες και επισφαλείς ,  πάλι κατ'
     εμέ,  όταν δεν ορίζεται  έστω η τροχιά τους.  Προς τα που πετάμε; Η κοινότυπη πρόσκληση
     ''ελάτε  να πετάξουμε στ' όνειρο.'' ομοίως με παραπέμπει  σε ομαδική αυτοκτονία.
     Καλού -κακού εάν αποφασίσετε πτήσεις μη λησμονάτε τη  ζώνη ασφαλείας στο χώρο (απόσταση)
      και στο σώμα κολλητά.
     Οι πτήσεις του νου είναι ελεύθερες και άυλες και η προσγείωση ομοίως στα μαλακά.

Γενέθλιον

Γενέθλιος ημέρα η σημερινή.

53 συμπληρωμένα έτη περιπλανήσεων.

Σας ευχαριστώ από καρδιάς για τις πρωϊνές-πρωϊνες ευχές.

Πως νοιώθω;

Ευτυχής.

Για τον απολογισμό που κάνω κατ' έτος. 

Ευτυχής γιατί;

Γιατί  τη ζωή  μου  μέχρι εδώ την έζησα σαν κάτι μαγικό.

Γιατί δεν εγκατέλειψα προσπάθειες.

Γιατί έζησα τις ανάσες των ανθρώπων.

Γιατί  δίδαξα παιδιά.

Γιατί έχω φίλους αγαπημένους, σταθερούς και καρδιακούς.

Γιατί έζησα σε μια μεγάλη οικογένεια και σε ένα σπίτι ανοιχτό.

Γιατί  έζησα κοντά στους γονείς μου.

Γιατί είμαι μητέρα, πάνω απ' όλα.

Γιατί ταξίδεψα και αγάπησα τα ψηλά βουνά.

Γιατί  διάλεξα τη γνώση και την τέχνη σαν εξάντα της ζωής μου.

Γιατί οι έρωτες ήταν μεγάλα πλοία που με ταξίδεψαν  ψυχή  τε και σώματι.

Γιατί έζησα με  σιωπές και τις αγάπησα ως ''πολύτιμον ύδωρ''.

Γιατί με προστάτεψαν μεγάλες αγκαλιές που μύριζαν γιασεμί.

Γιατί αγαπώ τον  τόπο μου και την πατρίδα μου.

Γιατί διδάσκομαι από το μεγαλείο της φύσης.

Γιατί είμαι ευάλωτη.

Γιατί ξεχνώ και συγχωρώ.

Γιατί είμαι έτοιμη  ''προς αναχώρηση'' ανά πάσα στιγμή.

Γιατί ξέρω πως και μετά από μένα πάντα θα κάνει το σκοτεινό του κύκλο το φεγγάρι.

Αυτός ο κόκκος σκόνης που είμαι στο σύμπαν - αν είμαι έστω και αυτό τελικά- δεν είναι δα και τόσο σημαντικός.

Πιστέψτε με...