To ταξίδι

Τέλος χρόνου, τέλος του χρόνου δεν θυμάμαι πόσο παλιό και μακρινό είναι το ταξίδι εντός μου. Συνεχίζω να ταξιδεύω αλλάζοντας τρένα και σταθμούς, καταπίνοντας ανθρώπινα τοπία, αγγίζοντας οπτασίες της ερήμου, κρατώντας μια χούφτα χιόνι που λιώνει. Ταξιδεύω μέσα στη νύχτα περιμένοντας να χαράξει, γεμίζω φως και χρώματα τις τσέπες μου, τα δέντρα μου δείχνουν πόσο πολύτιμη είναι η σιωπή για την ουσία των πραγμάτων. Συντροφιά μου ό,τι μου έδωσε ζωή, οι στιγμές που ένοιωσα ελεύθερη, οι σκέψεις που συνάντησαν τις δικές μου και έγιναν ένα, τα δάχτυλα που χάιδεψαν τα μαλλιά μου και έμειναν κρεμασμένα εκεί, η αιωνιότητα που κλείνουν μέσα τους τα μάτια που σε αγκαλιάζουν για πάντα.

Σίγουρη πως το παντοτινό υπάρχει – αρχίζει από μια σπίθα που ρίχνει μέσα σου ξαφνικά μια τυχαία συνάντηση- συνεχίζω το μαγικό ταξίδι εντός  σαν  ευχή μιας καλής νεραΐδας.

Αυτής που μου έστειλε την πυξίδα για να ταξιδεύω….

Αυτής που μου έστειλε τους ανθρώπους της ζωής μου…. Αυτοί ξέρουν.

Καλές Ανθρώπινες Γιορτές

Μέσα από τη σιωπή των δένδρων.....

                              Φωτογραφία από το αρχείο Ντίνας Βητζιλαίου Πολυτεχνείο Νοέμβρης 1973

Πολυτεχνείο 1973-2014
41 χρόνια μετά, η σιωπή των δένδρων είναι πιο πολύτιμη από τις κραυγές και τις δηλώσεις.
Ένα κύμα από εικόνες περνάει πάντα και γίνεται ουρανός.Τοπία ακίνητα στο μέλλον.
Ο καθείς, εμείς,  ζήσαμε και πορευτήκαμε ανάλογα με αυτό που ζήσαμε τότε.
Ανύποπτοι έφηβοι στα 16 με πυρωμένα μάτια.
Μια τούφα φουντωτά  μαλλιά υπήρξαμε που τα σήκωνε ψηλά ό αέρας.
Δάχτυλα που ψηλαφούσαν το μέλλον υπήρξαμε, αλλά άγγιξαν πληγές.
Και ύστερα ανεβήκαμε ψηλά, κουρνιάξαμε στα δέντρα και τραφήκαμε με σιωπή....
Σιωπή που έκανε καθημερινές πορείες στη ζωή και χτυπούσε σε τοίχους σκληρούς και άγνωστους.
Ας είναι....
Η σιωπή μας προστάτευσε από το ανελέητο ξεπούλημα μας.
Τουλάχιστον έτσι πιστεύω.....
Τις πνιχτές μας κραυγές τις κάναμε δάκρυα, αγάπη και δημιουργία.
Στον κήπο που ανθίζει η σιωπή των δέντρων.....

Το Εξώφυλλο Δέρμα του Χρόνου

Έφυγε σήμερα ο Πάνος Οικονόμου για μακρινό ταξίδι.Γεννήθηκε το 1968. Σπούδασε Κλασική Φιλολογία και έκανε μεταπτυχιακές σπουδές Ιστορίας. Ήταν υποψήφιος διδάκτορας Ιστορίας.

Ένταγμένος στην αριστερά,ο γνωστός σε πολλούς contabbando στο twitter.Η κηδεία του θα γίνει  Δευτέρα στο νεκροταφείο Ζωγράφου στις 3μμ.

Το Εξώφυλλο Δέρμα του Χρόνου είναι ένα μεγάλο ταξίδι επιστροφής. Ο ήρωας, βασιλιάς και παρίας, αναπλέει τον ποταμό του χρόνου. Φωνάζει τη δική του μυθολογία πάνω από το βουητό των υδάτων. Τον οδηγεί το προσκλητήριο νήμα της Ιστορίας. Ο ποιητής - παιδί παίρνει τον χρόνο προς τα πίσω, πορεύεται προς την ενηλικίωση. Αραδιάζει τους παιδικούς του ήρωες, φονιάδες, τρελούς, καταραμένους. Όρθιος στη βάρκα δείχνει τα σημάδια των αιώνων στο Σώμα του. Στην πελώρια κυκλική ορχήστρα το Σώμα τεμαχίζεται και χτίζεται εκ νέου. Σώμα βωμός, Σώμα θέατρο, Σώμα σύμπαν. Μέσο και σκοπός. Χώρος και χρόνος. Τέλος και αρχή. Σώμα τεκτονικό φαινόμενο, εργοτάξιο, πόλεμος μέχρις εσχάτων. Σώμα νυν και αεί. «Μας υφαίνει η υπομονετική αράχνη του χρόνου».

Ο ποιητής αρθρώνει τη δική του τυπογραφία, παράδοση οικογενειακή από τα αιμάτινα χρόνια. Μας οδηγεί στο κατώφλι της βίας, της πιο βαθιάς γήινης βίας. Παρακολουθεί μαζί μας τη δαιμονική γονιμοποίηση του κορμιού και της Γης. Σώμα σπέρμα, Γη μήτρα. Τελειώνουν κι ξαναρχίζουν μαζί. Ο ποιητής ένα πελώριο μάτι, ένας κοίλος φακός που τον σχηματίζει ο «μέγας παρακείμενος του τέλους». Φτάνει στην απαρχή των πραγμάτων, πριν τη Μεγάλη Έκρηξη, πριν τη Μαύρη Τρύπα, πριν το πριν. Ο ποιητής στην πηγή του ποταμού, στο πρώτο ρυάκι του Χρόνου, ατενίζει το μετά, το δικό του μετά. Όλο το ταξίδι για μια και μόνη ερώτηση. «Παλεύεται το μηδέν;» Κι ο Χρόνος χωρίς δισταγμό απαντά: «Ένα».

Η πελώρια κραυγή γίνεται μικρός λυγμός. Ο ποιητής κλείνει το τετράδιο με μια τελευταία λέξη. «Παραπέρα». Ξαναπαίρνει τον Χρόνο προς εμάς. Μας φέρνει το δώρο της δημιουργίας.

Κωστής Παπαϊωάννου - Φιλόλογος (Φίλος του καρδιακός)
Αθήνα, Μάρτιος 2014

Ηχητικό απόσπασμα από το τελευταίο βιβλίο του  από το radiobubble.Διαβάζει η Κάτια Γέρου

Αντίο.....

Το Εξώφυλλο Δέρμα του Χρόνου - Πάνος Οικονόμου by Radiobubble on Mixcloud

Antòio

Πολύτιμο

Από την εκδήλωση που διοργανώθηκε στη Σβούρα για το Ρένο Αποστολίδη με ομιλητές τους δύο γιους του.
Στην Ελλάδα υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν φωτισμένοι άνθρωποι, αγέρωχοι και βράχινοι σαν τα βουνά της.
Αρκεί να ασχοληθείτε μαζί τους για να γίνετε κοινωνοί της σοφίας και του λόγου τους.
Αυτό προσπαθούμε να κάνουμε στη Σβούρα, με τις μικρές μας δυνάμεις και τις μεγάλες αντοχές μας.
Ιδού και το πρόγραμμα για τον Ιούλιο 2014



Στη οδό Σίνα 37
Σας περιμένουμε

Συντροφιά στο μακρινό ταξίδι του Βασίλη Κελάρη

Θα σου χαρίσω το δειλινό εκεί στο Αρχαίο Λιμάνι.

Θα σου πω πως είμαι ευτυχής που σε γνώρισα, που διάβασα τις χειρόγραφες διαμαρτυρίες σου στις Υπηρεσίες του Νομού, που κουβέντιασα μαζί σου, που άκουσα τις αφηγήσεις σου για τις περιπέτειές σου.Θα σου ψυθιρίσω πως σε θαύμαζα και για την ευρυμάθειά σου.

Τέλος θα σου πω πως θα λείψεις από τον όμορφο αλλά ρημαγμένο από τα αρπακτικά τόπο μας.

Θα λείψει το χαμόγελό σου πάνω απ'όλα.

Καλή αντάμωση, Βασίλη.

Αθέατος Απρίλης

    Ένας  Απρίλης  τους πήρε ταξίδι....
     Πέρασε καιρός; Δεν ξέρω...δεν μπορώ να θυμηθώ.
    Σαν να έχει σταματήσει ο χρόνος πάνω σε αναμνήσεις, ακίνητος, αθέατος σαν τον Απρίλη.
    Ο 'Αγιος Φεβρουάριος   και ο Αύγουστος  ξεγλύστρησαν κάποτε μήνα Απρίλη.
    Τι σημασία να έχει το κάποτε; Έφυγαν.....
    Και κρυφογελώντας πετούν στίχους αγαπημένους

Εγώ δεν είμαι ποιητής είμαι στιχάκι

είμαι στιχάκι της στιγμής

πάνω σε τοίχο φυλακής

και σε παγκάκι

Με τραγουδάνε οι τρελοί και οι αλήτες

καταραμένη είμαι φυλή

με μιαν εξόριστη ψυχή

σ’ άλλους πλανήτες

Εγώ δεν είμαι ποιητής

είμ’ ο λυγμός του

είμαι ένας δείπνος μυστικός

δίπλα ο Ιούδας κλαίει σκυφτός

κι είμ’ αδερφός του

(Νίκος)

-------------------------------------------------------------------
Όσοι στο σήμερα βολεύονται, 
έχουνε τ’ αύριο χαμένο, 
μα όσοι για τ’ αύριο παιδεύονται, 
θέλουν τον κόσμο αδελφωμένο

Σκύψε ουρανέ μου κι αφουγκράσου με, 
είμ’ ένας άγγελος του νόστου, 
άνοιξε δρόμο να περάσουμε, 
δώσε του κόσμου γέλιο, δώσ’ του
δώσε του κόσμου γέλιο, 
δώσε του κόσμου γέλιο, 
δώσε του κόσμου γέλιο, δώσ’ του

                                                                          (Δημήτρης) _________________________________________________________________________________
Σήμερα "έφυγε' και  ο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μαρκές αφήνοντας ένα σημείωμα:

"Αυτό που έχει σημασία στη ζωή δεν είναι τι σου συμβαίνει, αλλά τι θυμάσαι και πώς το θυμάσαι."

Καλό ταξίδι....

Του λυράρη μου..

Οκτώβριος 1973 Το Μεγάλο μας Τσίρκο. Ήμουν 16 χρονών και γνώρισα το Νίκο Ξυλούρη στα καμαρίνια του Θεάτρου Αθήναιον.Από το 1971 άκουγα τα Ριζίτικά του.

Ακολούθησαν τα γεγονότα του Πολυτεχνείου και η μεταπολίτευση.

Τον Οκτώβριο του 1975 τραγουδούσε στην Αποσπερίδα στην οδό Σίνα με την  Άλκηστη Πρωτοψάλτη και την Μαρίζα  Κώχ.

Ανέβαινα καθημερινά τη Σίνα κάθε μεσημέρι στις 2μμ οδεύοντας προς το Γαλλικό Ινστιτούτο όπου είχα μάθημα.Ο Νίκος έπινε τον καφέ του στο μικρό καφενεδάκι δίπλα στην Αποσπερίδα.'Ετσι γνωριστήκαμε. Ήμουν 18 χρονών τότε.

Θυμάμαι τις κουβέντες μας και πιο πολύ πόσο μου παίνευε την Κρήτη και τ' Ανώγια.Ήθελε να ζει εκεί.

Κάποια μεσημέρια έπαιζε λύρα στο καφενείο και μαγεμένη έχανα 1-2 ώρες από το 5ωρο μάθημα.

Ο Νίκος και τα τραγούδια του ήταν πιο σημαντικά από το μάθημα.

Το 1976 ανεχώρησα στην αλλοδαπή.Τον συναντούσα στις συναυλίες του τα καλοκαίρια ή περνούσα από το δισκοπωλείο του στην Πανεπιστημίου.Γνώριζα την οικογένειά του.

Στις 8 Φεβρουαρίου 1980 χάσαμε το Νίκο και ήμουν πολύ μακριά για να τον αποχαιρετήσω.Από τότε συναντιόμαστε τις νύχτες που ο κόσμος ησυχάζει, άλλοτε στον Ομαλό αναζητώντας μια ξαστεριά, άλλοτε στο μπαλκόνι της Αρετούσας, άλλοτε σε ψηλό βουνό ψάχνοντας τ'αγριμάκια του, άλλοτε προσπαθώντας να νικήσουμε τους οχτρούς της πόλης. Δεν σωπαίνει ο Νίκος.....

 

Μια μικρή ανέκδοτη ιστορία, ένα κομμάτι της ζωής μου. Η γνωριμία με το λυράρη μου σίγουρα με έκανε καλύτερο άνθρωπο.Μια παρουσία γεμάτη φως  που μου έμαθε να μην χαμηλώνω τα φτερά.

 

Στη μνήμη του θ΄ανέβω τον Ψηλορείτη με ορειβατικά σκι  το Μάρτιο και θα στήσουμε ένα μεγάλο γλέντι στ' Ανώγεια μετά  με λύρα κρητική και λαούτο.

 

Άντε λεβέντη μου, ξανά θ'ανταμωθούμε στα βουνά.....

 

 

 

 

Αντί στεφάνου...

Σε αυτούς που φεύγουν από δίπλα μας, αλλά μένουν πάντα μέσα μας.

Χαριστήριο στον φίλο μου Τάκη Παπαπαναγιώτου για το Καλό Ταξίδι.

Βασίλης Αυλωνίτης

 

 

Δια χειρός του η τιμή για την Κόρινθο

                                          Γιάννης Σπανός Κορίνθιος Συντηρητής Αγιογραφιών

Φίλος από τα παλιά, από το σχολείο.Στα χρόνια της χούντας σε ένα καμαράκι ως παρέα μοιραζόμαστε τα επαναστατικά όνειρά μας.Ο Γιάννης και η Δέσποινα, η αδελφή του.
Πολυτεχνείο, μεταπολίτευση...σκορπίσαμε.Μου έμεινε πάντα η εικόνα από τα φουντωτά μαλλιά και των δυό τους, τα όμορφα σκίτσα και πορτρέτα του Γιάννη.Ο Γιάννης ζωγράφιζε.Τον ξανασυνάντησα σε μια ατομική έκθεση της ζωγραφικής του στη δεκαετία του '90 και πρόσφατα σε ένα πάρτυ παλαιών συμμαθητών.
Ο Γιάννης διαπρέπει και είναι τιμή μας.
Ολοκληρώθηκε πρόσφατα ένα σημαντικό του έργο που άρχισε το 2007:Η συντήρηση των  τοιχογραφιών του καθολικού της Ιεράς Μονής Φανερωμένης Σαλαμίνας.
Ο Γιάννης τιμήθηκε από το δήμο Σαλαμίνας στις 10/11 και  από το Υπουργείο Πολιτισμού στις 11/11
Η πρώτη εκδήλωση έλαβε χώρα στο Καθολικό της ιεράς μονής Φανερωμένης Σαλαμίνας την Κυριακή 10 Νοεμβρίου, όπου παρουσιάστηκαν τα αποτελέσματα της πολυετούς εργασίας και έρευνας της κ. Masako Kido καθηγήτριας της ιστορίας της τέχνης του Πανεπιστημίου Kiourizhu του Τόκιο, μαζί με την κυρία Αναστασία Λαζαρίδου, διευθύντρια του Βυζαντινού και Χριστιανικού μουσείου, την κ. Βασιλική Παπαγεωργίου προϊσταμένη Α΄ εφορίας Βυζαντινών αρχαιοτήτων και τον Γιάννη.Τα έργα τέχνης  που συντηρήθηκαν ήταν του Αργείου αγιογράφου Γεώργιου Μάρκου και χρονολογούνται από το 1735.Φημολογείται πως ο αγιογράφος πέθανε το 1751 μετά την ολοκλήρωση του έργου του, το οποίο είναι τεράστιο σε έκταση, καθώς απεικονίζονται πολλές σκηνές και πρόσωπα που ξεπερνούν τα 3.500!

                               Ένα δείγμα της δουλειάς του Γιάννη

Ο Παντοκράτωρ

Στη δεύτερη εκδήλωση η παρουσίαση  των εργασιών συντήρησης διοργανώθηκε από το Βυζαντινό και Χριστιανικό μουσείο και την Α’ εφορεία Βυζαντινών αρχαιοτήτων και  τελούσε  υπό την αιγίδα του υφυπουργού Εξωτερικών κ. Άκη Γεροντόπουλου.Κατά τη διάρκεια της  εκδήλωσης αποκαλύφθηκαν και παρουσιάστηκαν στο κοινό οι παραστάσεις και τα πρόσωπα που απεικονίζονται στο Καθολικό της μονής, μετά τη συντήρησή τους.

Στη διάρκεια αυτής της εκδήλωσης  ο δήμαρχος Σαλαμίνας κ. Γιάννης Τσαβαρής απένειμε στην κυρία Μασάκο Κίντο τον τίτλο του Επίτιμου Δημότη της πόλης.

Ιδιαίτερη προσωπικότητα, η κα Κίντο ειδικεύεται στη διδασκαλία της Ιστορίας της Βυζαντινής Τέχνης στο Πανεπιστήμιο Κιορίτσου στο Τόκιο και συνέβαλε καθοριστικά στο πρόγραμμα συντήρησης των τοιχογραφιών του καθολικού της Ιεράς Μονής Φανερωμένης στη Σαλαμίνα ·έργο που ολοκληρώθηκε από ειδικούς επιστήμονες και τεχνικούς με την χρηματοδότηση του Υπουργείου Παιδείας, Πολιτισμού, Αθλητισμού, Επιστημών και Τεχνολογίας της Ιαπωνίας.(!!!!)

Τόσο η κα Κίντο όσο και οι υπόλοιποι ομιλητές αλλά και ο δήμαρχος Σαλαμίνας αναφέρθηκαν με ιδιαίτερη θέρμη στην προσφορά του ειδικού συντηρητή και αρχαιολόγου Γιάννη Σπανού, ο οποίος παρουσίασε με λεπτομέρειες το έργο του. Ένα έργο επίπονο, μεγάλο σε έκταση αλλά με λαμπρό αποτέλεσμα όπως διαπιστώθηκε από όλους.

Ο Γιάννης Σπανός είναι ένας δικός μας άνθρωπος, Κορίνθιος. Διαπρέπει εκτός Κορίνθου όπως και πολλοί άλλοι συμπατριώτες μας.Συντηρεί αγιογραφίες - και όχι μόνον- από τους Χιονιάδες της Κόνιτσας μέχρι τη Νότια Ελλάδα.
Γενιά του Πολυτεχνείου και αυτός το ακριβώς αντίθετο παράδειγμα της Μ.Δαμανάκη και του Χ.Παπουτσή αφοσιωμένος στην τέχνη και τη διαφύλαξη τής πολιτιστικής μας κληρονομιάς.
Και εκφράζω την επιθυμία να του ανταποδώσει την τιμή η πόλη μας και ο νομός μας επισήμως και όπως του αξίζει.

Πηγές για την ανάρτηση:
Το Βήμα
Δόγμα
Πεμπτουσία
και ο αγαπημένος μου φίλος Βασίλης Αυλωνίτης

 

Θα πάω....

'Οταν μπαίνει ο Αύγουστος η θύμηση του Νικόλα φέρνει δάκρυα.Ξαναγυρνούν  οι συναυλίες στο Λυκαβητό, στα νησιά, οι κουβέντες στο μπαράκι της Θεσσαλονίκης.Η κόκκινη μπαντάνα ολοπόρφυρη δείχνει το δρόμο.Κάπου σ'ένα παγκάκι μόνος ο Νίκος γράφει ένα λυγμό:"Αχ, Ελλάδα, σ'αγαπώ"
Αυτό το λυγμό μας άφησε.Να τον ζήσουμε ως το τέλος.Μαζί με με τα υπέροχα τραγούδια του ν'αγκιστρωνόμαστε για να κρατάμε γερά στις φυλακές που στήθηκαν για μας.

Αυτές τις λίγες γραμμές αφιερώνω στους φίλους μου και κοινούς με το Νίκο φίλους από παλιά.
Ξέρουν από Αύγουστο και λυγμούς.

 

'Ολυμπος : 100 Χρόνια Ιστορίας της Ελληνικής Ορειβασίας 1913-2013

                                                          Η αφίσσα των εκδηλώσεων

Boissonas & Bovy στην Κορυφή του Ολύμπου

 

Εμείς οι ορειβάτες έχουμε μεγάλη γιορτή τις μέρες που έρχονται.

Συμπληρώνονται 100 χρόνια από την πρώτη ανάβαση στην κορυφή του μυθικού Ολύμπου μας.

Ανάβαση που έγινε από τον Λιτοχωρίτη Χρήστο Κάκκαλο  τους  Ελβετούς Frederic Boissonas και Daniel Baud Bovy στις 2 Αυγούστου 1913.Διαβάστε το ιστορικό της 1ης ανάβασης ΕΔΩ

                                                            Χρήστος Κάκκαλος 1913

                                                 Χρήστος Κάκαλος και Κ. Ζολώτας 1972

Το επόμενο  Σαββατοκύριακο στο Οροπέδιο των Μουσών μπροστά από το θρόνο του Δία έχουμε την73^η Πανελλήνια Ορειβατική Συνάντηση μας με διοργανωτές την Ελληνική Ομοσπονδία Ορειβασίας και Αναρρίχησης και τον ΕΟΣ Λιτοχώρου.Δείτε λεπτομέρειες ΕΔΩ

Τα επισκεπτήρια των Ελβετών βρίσκονται μέσα στο μπουκάλι

 

Στις 2 Αυγούστου 1913 οι Ελβετοί έκρυψαν ένα άδειο μπουκάλι  κρασιού στην κορυφή του Ολύμπου με ένα σημείωμα της πρώτης ανάβασης για να το βρούν οι επόμενοι ορειβάτες που θα πήγαιναν εκεί.

Το μπουκάλι βρέθηκε, ταξίδεψε στην Ελβετία και μετά από πολλά χρόνια παραδόθηκε στην Ελληνική Ομοσπονδία Ορειβασίας.

Σήμερα βρίσκεται στο μουσείο-βιβλιοθήκη της Ομοσπονδίας μαζί με πολλά άλλα ορειβατικά κειμήλια. 

 

Εδώ παραθετω την επετειακή σειρά γραμματοσήμων που θα κυκλοφορήσει το Σάββατο 20 Ιουλίου με σφραγίδα ημέρας.

 

Ασχολούμενη με την όλη διοργάνωση και ιστορική αναδρομή εδώ και ένα έτος αισθάνομαι μεγάλη χαρά και συγκίνηση που μου δόθηκε η ευκαιρία να μελετήσω τα ημερολόγια των δύο Ελβετών, να ανατρέξω στην ιστορία αυτής της πρώτης ανάβασης,να συμμετέχω σε αυτή τη μεγάλη γιορτή της ελληνικής ορειβασίας.
Θα ανταμώσουμε με φίλους συνορειβάτες, θα έρθουν τα εγγόνια και τα δισέγγονα των  δύο Ελβετών, θα έρθει αντιπροσωπεία νέων ορειβατών από τις χώρες τις Ευρώπης, θα ανεβούμε ξανά στον Μύτικα, στο Σχολιό, στον Άγιο Αντώνη, στον Προφήτη Ηλία.
Θα κοιτάμε πέρα μακρυά τον Άθω απο τις κορυφές...θα σιωπήσουμε μέσα μας.
Γιατί μπροστά στη δύναμη του Ολύμπιου Δία σωπαίνεις..
Είμαι έτοιμη για το ετήσιο προσκύνημά μου στον Όλυμπο.
Εμείς θα χαθούμε...ο Όλυμπος θα μείνει σκορπώντας το φως του ( άλλωστε αυτό σημαίνει το όνομά του) στην οικουμένη.
Σας εύχομαι μιά φορά στη ζωή σας να πάτε προσκυνητές στη δύναμή του και στη μαγεία του.

Καλή μας αντάμωση στους αέρηδες, στα σύννεφα, στην ομορφιά του Ολύμπου.

Όπως διαλύεται το αλάτι στο νερό.....

Όπως διαλύεται το αλάτι στο νερό, έτσι διαλύομαι κι εγώ, σιγά σιγά, μέσα στο σύμπαν.
Το νερό πυκνώνει από τ' αλάτι. Πυκνώνει, άραγε, το σύμπαν από μένα;

Αργύρης Χιόνης (1943-2011)

Από την ποιητική συλλογή «Στο υπόγειο»

Ημέρα αφιερωμένη στον κηπουρό της ψυχής μας, τον Αργύρη Χιόνη

Με πολύ σεβασμό, κρατάμε ευλαβικά το σπόρο που άφησε φεύγοντας να τον φυτέψουμε στις καρδιές σας, απόψε στις 8μμ στη Δημοτική Αγορά Κορίνθου.Στα πλαίσια των εκδηλώσεων "Φαντάσου την Πόλη-Κόρινθος 2013)

Να είστε σίγουροι πως ο Αργύρης Χιόνης θα μας σκεπάσει με το μαγικό του ουρανό.

 

Η ομάδα εθελοντών "Ανοικτές Βιβλιοθήκες-Ανοιχτά Μυαλά"

Αλιείς Μαργαριταριών

'Ηταν ιδιαίτερα συγκινητική η εκδήλωση στη μνήμη του  κηπουρού της ψυχής, αγαπημένου μας ποιητή Αργύρη Χιόνη ενάμιση χρόνο μετά το μακρυνό του ταξίδι.Από σπόρο καλό και ο Γιάννης Μακριδάκης  από τη Χίο παρουσίασε το νέο του βιβλίο  Του Θεού το Μάτι.   Ο Αργύρης Χιόνης σίγουρα κρυφοκοιτούσε και χαμογελούσε βλέποντας τον κόσμο που ήρθε να τον τιμήσει.Δεν παρευρέθη η επίσημη πολιτεία του Ξυλοκάστρου.Ούτε ένας για δείγμα.Μόνοι οι φίλοι της ποίησης  του Αργύρη, οι ανώνυμοι αλιείς  μαργαριταριών.
Με την υπέροχη άρια "Je crois entendre encore"  από την όπερα "Αλιείς Μαργαριταριών" του Bizet  και το βλέμμα του Αργύρη Χιόνη, θαρώ πως φόρεσα τα ομορφότερα μαργαριτάρια του κόσμου.
Και ήταν μόνο λέξεις....
Η άρια με την εκπληκτική ερμηνεία του Charles Castronovo χαριστήριον εκ μέρους μου  σε όσους πιστεύουν στη δύναμη της ποίησης ως βάλσαμο ψυχής.

Je crois entendre encore,
Caché sous les palmiers,
Sa voix tendre et sonore
Comme un chant de ramier!
O nuit enchanteresse!
Divin ravissement!
O souvenir charmant!
Folle ivresse! doux rêve!

Aux clartés des étoiles,
Je crois encore la voir,
Entr'ouvrir ses longs voiles
Aux vents tièdes du soir!
O nuit enchanteresse!

Divin ravissement!
O souvenir charmant!
Folle ivresse! doux rêve!
Charmant souvenir!

Charmant souvenir!

Δυό κρίνοι στο σκοτάδι

Αυτό ήταν για μένα ο κύριος Ματθαίος Ανδρεάδης που κηδεύεται σήμερα.Δυό κρίνοι μέσα στο σκοτάδι.Δεν χρειάζονται λόγια και επικήδειοι.
'Ηταν μακράν σε όλα καλύτερός μας.

Έτσι τιμήσαμε τον ποιητή του Ταϋγετου

 

 

Μιά μέρα μοναδική αφιερωμένη από εμάς τους ορειβάτες στον Ταϋγετο και στον ποιητή του, το Νικηφόρο Βρεττάκο.Οι λέξεις του μοναδικές εικόνες της ομορφιάς του βουνού, οι εικόνες του βουνού έγιναν λέξεις του.Και το λευκό χαμόγελό του σκόρπισε παντού στο φως.
                                                           Ζητούμενο και ανάγκη :
                                η αγάπη
Αφιερωμένο στους φίλους μου συν-ορειβάτες που μοιράστηκαν τις ομορφιές των βουνών μαζί μου.

Ασμα ηρωϊκό και πένθιμο

Ασμα ηρωϊκό και πένθιμο για τον χαμένο... από effiepp

Οδυσσέας Ελύτης," Ασμα ηρωϊκό και πένθιμο για τον χαμένο ανθυπολοχαγό της Αλβανίας "
Μουσική: Νότης Μαυρουδής
Το κείμενο μπορείτε να το διαβάσετε εδώ
Όλα τα υπόλοιπα "τουρλού' των κατασκευασμένων επετειακών τελετών στερούνται ουσίας.
Η ποίηση του Ελύτη  υπερβαίνει τη μικρότητα των υποτελών ανθρωπιδίων της σήμερον και  θα ζει στο διηνεκές υψώνοντας σημαία εσωτερική αξιών και αρχών.
 

Μενεξεδί....

    Κόρινθος 15/10/2012 Κοντά στο Αρχαίο Λιμάνι

   Μετά τη βροχή... 

   Μενεξεδί  της Αθηνάς.....συντροφιά για το μεγάλο της ταξίδι..

Compañero Presidente

'Αργησα μια μέρα....ξαναδιάβαζα τις αναμνήσεις εκείνης της εποχής και ξημέρωσε.
Σαλβαδόρ Αλλιέντε ένα όνειρο για τη Λατινική Αμερική και το σοσιαλισμό.

Μετά την εκδήλωση του πραξικοπήματος του Πινοσέτ στις 11 Σεπτεμβρίου 1973 είπε:

"...Αντιμετωπίζοντας αυτά τα γεγονότα, δηλώνω στους εργάτες. Δεν θα παραιτηθώ! Είναι μια ιστορική στιγμή και θα πληρώσω με τη ζωή μου για την αφοσίωση του λαού μου. Είμαι βέβαιος πως οι σπόροι που φυτεύθηκαν στις αξίες συνείδησης εκατομμυρίων Χιλιανών, θα καρπίσουν. Αυτοί έχουν την εξουσία, αυτοί είναι οι κατακτητές.
Όμως ούτε το έγκλημα, ούτε η βία μπορούν να διακόψουν την κοινωνική εξέλιξη. Η ιστορία είναι δική μας, η ιστορία γράφεται από τους λαούς. Εργάτες της πατρίδας μου, επιθυμώ να σας ευχαριστήσω για την διαρκή σας αφοσίωση για την εμπιστοσύνη σας σε έναν άνθρωπο που απλώς εξέφρασε τη μακρόχρονη αναμονή σας για δικαιοσύνη..."
«Εργάτες της χώρας μου, έχω πίστη στη Χιλή και στο πεπρωμένο της. Άλλοι θα ξεπεράσουν τούτη τη σκοτεινή και πικρή στιγμή της προδοσίας. Να μην ξεχνάτε ότι, αργά ή γρήγορα, οι μεγάλες λεωφόροι θ’ ανοίξουν και πάλι για να διαβούν άνθρωποι ελεύθεροι που θα οικοδομήσουν μια καλύτερη κοινωνία. Ζήτω η Χιλή! Ζήτω ο λαός! Ζήτω οι εργάτες!»

Συγκρίνοντας και κρίνοντας τους σημερινούς πολιτικούς ακουμπάμε στην αξιοπρέπειά του ως μοναδικό καταφύγιο.

Πως πέρασαν οι μέρες......

Στην 'Εναρξη πριν δύο χρόνια είχα δώσει το στίγμα του ιστολογίου αυτού.Ο λόγος που υπάρχει και δεν φοβάται είναι ακόμα εδώ.

Η διαδρομή έχει καταγραφεί  επάνω μου σαν μια πορεία μέσα σε σκοτεινό τοπίο.

Στην άκρη αχνοπαίζει ένα μικρό φως.Αυτό ακολουθώ.

Είναι το φως που θέλω να μπει για να μας φωτίσει ΟΛΟΥΣ και να πάρουμε την πραγματική μας διάσταση και θέση στην κοινωνία

Από το καλοκαίρι του 2010 μέχρι σήμερα έγιναν πολλές ανατροπές και αλλαγές στο πολιτικό σκηνικό σε τοπικό και εθνικό επίπεδο.Ζούμε μια εποχή αιχμαλωσίας που μας συνθλίβει ήθικά και μας μειώνει ως προσωπικότητες.

Κάποιοι από εμάς προβάλουμε αντίσταση στα σημάδια των καιρών  αναβιώνοντας το "δεν θα περάσουν" Αυτοί που τόλμησαν, βγήκαν στους δρόμους και τις πλατείες, δημιούργησαν ομάδες αντίστασης και αλληλλεγγύης.Αυτοί που δεν τόλμησαν διατηρούν το δεκανίκι του καθωσπρεπισμού τους βυθισμένοι στη σιωπή, ενώ γνωρίζουν.

Η σιωπή και ο φόβος δεν διαφέρουν από το θάνατο και είναι κρίμα να ζει κανείς σαν ζωντανός -νεκρός.

Θέλω να ευχαριστήσω τους φίλους και συν-αγωνιστές μου στην προσπάθεια να φύγει  το σκοτάδι, ιδιαιτέρως δε τους  φίλους μου από την Ανοικτή Συνέλευση της Πλατείας Περιβολάκια και τους διαχρονικούς έμπιστους φίλους μου από την Κίνηση Πολιτών.

Ειλικρινείς ευχαριστίες έχω και για τους αναγνώστες του ιστολογίου και τους φίλους συμπολίτες που αναδημοσιεύουν.

Ιδιαίτερη τιμή για  μένα αποτελεί η μηνυτήρια αναφορά του θεματικού αντιπεριφερειάρχη κ.

Απόστολου Παπαφωτίου για τη φράση μου " γιαυτό φτάσαμε έως εδώ, όλα είναι ένα κύκλωμα όλα είναι ένας χορός"  στη διάρκεια τηλεοπτικής εκπομπής.Αυτή την τιμή θα υπερασπιστώ την ώρα της δίκης που ελπίζω να μην  τύχει πλείστων αναβολών. Δεν φοβάμαι, δεν σιωπώ, δεν συμβιβάζομαι, το γνωρίζετε.

΄

Εύχομαι πολλές καλοκαιρινές ανατροπές 

O 'Αγιος της Μοναξιάς

Δανείζομαι τον τίτλο από το υπέροχο βιβλίο της Ιωάννας Καρυστιάνη 'Ο Άγιος της Μοναξιάς  για να αποτυπώσω με δυό λέξεις το Δημήτρη Μητροπάνο, μια μορφή που λάτρεψα σε όλη μου τη ζωή.

Αυτό είναι είναι για μένα ο Μητροπάνος.

Η αποτύπωση της μοναξιάς μας.Ο καημός μας.

Γνωριστήκαμε μουσικώς το 1972.Το πρώτο μας αυτοκίνητο φιλοξενούσε  αενάως τον'Αγιο Φεβρουάριο του Δήμου Μούτση  με τον Δημήτρη Μητροπάνο και την Πετρή Σαλπέα.

Σε εκείνες τις τεράστιες κασέτες που είχε αγοράσει ο πατέρας πρωτη θέση είχε ο Μητροπάνος και ο Μύθος του Χατζηδάκι.

Τα μεσημέρια, ο Θάνος και εγώ ακούγαμε την ίδια κασέτα στο αυτοκίνητο και γράφαμε στιχάκια.

Έκτοτε δεν έχασα ποτέ τη μουσική του πορεία.

Συγκλονιστικός, ερωτικός,θλιμένος,αντρίκιος, άρτιος και σεμνός.

'Ενα χρόνο μετά  το Νίκο Παπάζογλου να και πάλι το πάτημα του θανάτου στη ρωγμή του χρόνου.

Παρηγορία η φωνή και των δύο που θα μείνει μετά από εκείνους και εμάς.

Και οι νύχτες θα γεμίζουν πουλιά  και άνθη.....