Ζω και κατοικώ : Σε μια πόλη με ελάχιστο πράσινο και μισοτελειωμένα έργα.Μια πόλη με μύρια προβλήματα.
Μια πόλη χωρίς φαντασία με σχεδόν αδιάφορους για τα κοινά πολίτες.Μια πόλη καφετέρια.
Έχω τα μάτια και την ψυχή ανοιχτά.Έχω ακόμα λίγα όνειρα φυλαγμένα για να μην παραιτηθώ από τις αναζητήσεις μου.
Τα γύρω μέρη είναι πιό όμορφα.Εκεί περιπλανιέμαι.


Τετάρτη 17 Νοεμβρίου 2010

Το δικό μου Πολυτεχνείο

                                               La persistència de la memòria 1931 Salvador Dalí
                                               Η Επιμονή της Μνήμης 1931 Salvador Dalí


Το δικό μου Πολυτεχνείο είναι ένα κασετόφωνο Sony  εισαγωγή από Γερμανία, δώρο του πατέρα μου.'Ακουγα Φαραντούρη,Λοϊζο και Ξυλούρη.
Είναι το αυτί μου κολημένο σ'ενα ραδιόφωνο Dual που  έπιανε Deutsche Welle.
Eίναι ο Μανώλης Αναγνωστάκης.
Είναι η Ιωάννα Καρυστιάνη.
Είναι το ''Δεν περισσεύει υπομονή'' του Κουνάδη με τη Σωτηρία Μπέλλου.
Είναι ο κύριος Μπάμπης ο Τσετσώνης ο βιβλιοπώλης.
Είναι ο Παναγιώτης με το μπλέ μπερέ, τα μακρυά μαλλιά και το στρατιωτικό αμπέχωνο που έχει φύγει.
Είναι ο θείος μου ο Αναστάσης που έχει φύγει.
Είναι η Κατερίνα, η Τασία, η Όλγα, η Εβίτα, η Βαγγελιώ, ο Θοδωρής, ο Δημήτρης , ο Γιώργος.
Είναι η Πόπη με τα φουντωτά μαλλιά που έφυγε επίσης.
Είναι κάτι στιχάκια που έχω φυλαγμένα.
Είναι ο Regis Debré.
Eίναι ένα πόστερ του Τσε Γκεβάρα που ζωγράφισα μόνη μου να στολίζει τον τοίχο του δωματίου μου και το ''Ημερολόγιο της Βολιβίας''
Είναι κάτι ''ψιλές'' που έφαγα στο αστυνομικό τμήμα της οδού Περιάνδρου για όλα τα παραπάνω και για τις ''αμαρτίες'' του πατρός μου αναδρομικά.
Με όλα τα παραπάνω πρόσωπα δεν μιλάμε πολύ.
Δεν χρειάζεται να μιλάμε ούτε να έχουμε κοινωνικές σχέσεις.
Μοιραστήκαμε μια ιδέα.
Το δικό μου Πολυτεχνείο θα είναι πάντα ο πατέρας μου.
Το δικό μου Πολυτεχνείο  των 17 χρόνων  είναι στάση ζωής.
Η στάση ζωής  ξεπερνά την υποκρισία των κατ' έτος  δηλώσεων.
Η στάση ζωής δεν ξεχνά την επομένη των δηλώσεων.
'Εχει καθημερινά από μόνη της  τη δική της πορεία προς την πρεσβεία των Η.Π.Α

Δεν υπάρχουν σχόλια: