Η Επιμονή της Μνήμης 1931 Salvador Dalí
Το δικό μου Πολυτεχνείο είναι ένα κασετόφωνο Sony εισαγωγή από Γερμανία, δώρο του πατέρα μου.'Ακουγα Φαραντούρη,Λοϊζο και Ξυλούρη.
Είναι το αυτί μου κολημένο σ'ενα ραδιόφωνο Dual που έπιανε Deutsche Welle.
Eίναι ο Μανώλης Αναγνωστάκης.
Είναι η Ιωάννα Καρυστιάνη.
Είναι το ''Δεν περισσεύει υπομονή'' του Κουνάδη με τη Σωτηρία Μπέλλου.
Είναι ο κύριος Μπάμπης ο Τσετσώνης ο βιβλιοπώλης.
Είναι ο Παναγιώτης με το μπλέ μπερέ, τα μακρυά μαλλιά και το στρατιωτικό αμπέχωνο που έχει φύγει.
Είναι ο θείος μου ο Αναστάσης που έχει φύγει.
Είναι η Κατερίνα, η Τασία, η Όλγα, η Εβίτα, η Βαγγελιώ, ο Θοδωρής, ο Δημήτρης , ο Γιώργος.
Είναι η Πόπη με τα φουντωτά μαλλιά που έφυγε επίσης.
Είναι κάτι στιχάκια που έχω φυλαγμένα.
Είναι ο Regis Debré.
Eίναι ένα πόστερ του Τσε Γκεβάρα που ζωγράφισα μόνη μου να στολίζει τον τοίχο του δωματίου μου και το ''Ημερολόγιο της Βολιβίας''
Είναι κάτι ''ψιλές'' που έφαγα στο αστυνομικό τμήμα της οδού Περιάνδρου για όλα τα παραπάνω και για τις ''αμαρτίες'' του πατρός μου αναδρομικά.
Με όλα τα παραπάνω πρόσωπα δεν μιλάμε πολύ.
Δεν χρειάζεται να μιλάμε ούτε να έχουμε κοινωνικές σχέσεις.
Μοιραστήκαμε μια ιδέα.
Το δικό μου Πολυτεχνείο θα είναι πάντα ο πατέρας μου.
Το δικό μου Πολυτεχνείο των 17 χρόνων είναι στάση ζωής.
Η στάση ζωής ξεπερνά την υποκρισία των κατ' έτος δηλώσεων.
Η στάση ζωής δεν ξεχνά την επομένη των δηλώσεων.
'Εχει καθημερινά από μόνη της τη δική της πορεία προς την πρεσβεία των Η.Π.Α
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου