Προ-εόρτιον (1)

Αναζήτησα μιά γλώσσα και ξαναγύρισα πίσω σε αυτή που καταλαβαίνω καλύτερα.
1973.Θέατρο ΑΘΗΝΑΙΟΝ καλοκαίρι, απέναντι από το Εθνικό Μουσείο.Εγώ ετών16  μόλις είχα τελειώσει τηνΔ'τάξη του τότε Γυμνασίου.
Παρακολουθούμε οικογενειακώς την παράσταση  ''Το Μεγάλο μας Τσίρκο'' του Ι.Καμπανέλη  με μουσική Σταύρου Ξαρχάκου, ερμηνεία των τραγουδιών από το Νίκο Ξυλούρη και πρωταγωνιστές τους Κ.Καζάκο και Τζ. Καρέζη. Με πρωτοβουλία και ευθύνη του πατέρα μου - μέσα στη δικτατορία τότε- είμαστε ''μαγεμένοι''.
Η παράσταση δεν  έφυγε ποτέ από τη μνήμη μου. Την παρακολούθησα άλλη μια φορά στην οδό Ιπποκράτους μετά την πτώση της χούντας το χειμώνα του 1974.Γνωρίστηκα με το Νίκο Ξυλούρη και   το 1975, που έζησα ένα χρόνο στην Αθήνα, κάναμε ωραίες κουβέντες στο δισκοπωλείο του στην  στοά της οδού Πανεπιστημίου.
Από τότε ''το Μεγάλο μας Τσίρκο'' είχε μια μοναδική γεύση ζωής  για μένα. Εγώ  που παλιώνω,   βλέπω  πως δεν στερείται επικαιρότητας.'Ενα έργο που μιλούσε για ιστορία και έγραψε ιστορία σε μια παράσταση. 

Οι συντελεστές του έργου, ήταν όλοι μεγάλου βεληνεκούς.
Από τον Ιάκωβο Καμπανέλλη έως τον θεατρικό επιχειρηματία Γιώργο Λεμπέση που σήκωσε στις πλάτες του όλο το ελληνικό θέατρο της μεταπολίτευσης (''ανεχώρησε'' πριν λίγες μέρες).
Από το Διονύση Παπαγιαννόπουλο μέχρι τον Ευγένιο Σπαθάρη που έκανε τα σκηνικά.
Από το Σταύρο Ξαρχάκο έως τον εκπληκτικό ερμηνευτή του ''Ρεμπέτικου'' Νίκο Δημητράτο.

Ανακαλώ  αυτή τη μνήμη για στήριγμα στους καιρούς που ζούμε.
Το  δικό μας τσίρκο έγινε πολύ μεγάλο.Μια δηλωμένη τραγωδία.
......................................................................................................................................................
Μεγάλα νέα φέρνω από 'κει πάνω


περίμενε μια στάλα ν' ανασάνω

και να σκεφτώ αν πρέπει να γελάσω

να κλάψω, να φωνάξω, ή να σωπάσω



Οι βασιλιάδες φύγανε και πάνε

και στο λιμάνι τώρα, κάτω στο γιαλό

οι σύμμαχοι τους στέλνουν στο καλό


Καθώς τα μαγειρέψαν και τα φτιάξαν

από 'ξαρχής το λάκκο τους εσκάψαν

κι από κοντά οι μεγάλοι μας προστάτες

αγάλι-αγάλι εγίναν νεκροθάφτες


Και ποιος πληρώνει πάλι τα σπασμένα

και πώς να ξαναρχίσω πάλι απ' την αρχή

κι ας ήξερα τουλάχιστον γιατί

Το ριζικό μου ακόμα τι μου γράφει

το μελετάνε τρεις μηχανογράφοι

Θα μας το πουν γραφιάδες και παπάδες

με τούμπανα, παράτες και γιορτάδες


Το σύνταγμα βαστούν χωροφυλάκοι

και στο παλάτι μέσα οι παλατιανοί

προσμένουν κάτι νέο να φανεί


Στολίστηκαν οι ξένοι τραπεζίτες

ξυρίστηκαν οι Έλληνες μεσίτες

Εφτά ο τόκος πέντε το φτιασίδι

σαράντα με το λάδι και το ξύδι


Κι αυτός που πίστευε και καρτερούσε

βουβός φαρμακωμένος στέκει και θωρεί

τη λευτεριά που βγαίνει στο σφυρί


Λαέ, μη σφίξεις άλλο το ζωνάρι

μην έχεις πια την πείνα για καμάρι

Οι αγώνες που' χεις κάνει δεν 'φελάνε

το αίμα το χυμένο αν δεν ξοφλάνε

---------------------------------------------------------------------------------------------------------
Τελειώνει ο χρόνος.
Εμείς  στο τσίρκο μας πορευόμαστε με γελωτοποιούς, ταχυδακτυλουργούς και  παραμορφωτικούς καθρέφτες. Κάνουμε το γύρο του θανάτου, καταπίνουμε φωτιές,μασάμε σίδερα και καταβροχθίζουμε σπαθιά.Οι θηριοδαμαστές κραδαίνουν τα μαστίγια τους.Οι ακροβάτες τεντώνουν τα σχοινιά τους.
Λίγο πριν το σάλτο μορτάλε, έχουμε  πολιτικούς και αυτοδιοικητικούς αιρετούς που εξακολουθούν να παίζουν την ''τυφλόμυγα''.
Τελειώνει ο χρόνος μας και δεν διαφαίνεται  να έχουμε διδαχτεί από τους κώδικες της ζωής, της ιστορίας και των ανθρώπων. Διαγράφουμε μια ξέφρενη πορεία προς την αυτο-καταστροφή.

Οι γραμμές αυτές  είναι  μέρος από τη μνήμη  που μου έβαλαν στην πλάτη οι γονείς μου.