Ως ξεφτισμένο ρούχο......

 

 

Χρόνια ο εαυτός μου με σέρνει   ως ξεφτισμένο ρούχο στις ούγιες παρδαλών ονείρων.

Τόσα παρδαλά όνειρα έχουν τελειώσει στις ούγιες του ρούχου μου, του εαυτού μου.

Ούγιες στιβαρές και αδιαπέραστες, έννοιες βαριές όσο οι καστρόπορτες.

Είμαι εγώ, σκορπισμένη χίλια ξέφτια στον άνεμο για να φτάσω ως εκεί.

Μυαλό δεν έβαλα....

Ξαναγίνομαι  ρούχο απ'τα ξέφτια, σέρνομαι ξανά στις ούγιες παρδαλών ονείρων.

Οι ούγιες γράφουν και εγώ διαβάζω: ελευθερία, αξιοπρέπεια, διεκδίκηση, σεβασμός, αγάπη, ανιδιοτέλεια,δημοκρατία, ευθύνη, ελπίδα...

Για να φτάσω ξεφτίζω,αποσυντίθεμαι,αποδομούμαι.

Και πάντα επιλέγω τα ξέφτια μου από τον εξευτελισμό μου.

 

(Αμετανόητη λάτρης παρδαλών ονείρων)