Δεν υπάρχει λόγος

Πάει καιρός που δεν θέλω να γράψω.....
Γιατί δεν ξέρω τι να γράψω και τι να κάψω...
Τι απ' ολα να περιγράψω και να διαγράψω;
Τελματώσαμε, αγαπητοί.
Το παλαίψαμε, ολίγοι, και ηττηθήκαμε από την ασημαντότητα.
Ας το παραδεχτούμε.
Μεγάλη αξία η ασημαντότητα.
Παλεύει με την οντότητα και κερδίζει στα σημεία.
Κερδίζει τις εντυπώσεις,  επίσης ανενόχλητη.
Πολλές ασημαντότητες μαζί κατακυριεύουν τον μικρό μας κόσμο.
Κυκλοφορούν,κραυγάζουν, χειρονομούν, διασκεδάζουν και πίνουν στην υγεία μας.
Δείτε τες.
Φουσκωμένες σαν παγώνια, πνιγμένες στο επίπλαστο.
Οι μέρες κυλούν σαν ιδρώτας στο μέτωπο.
Οι νύχτες έχουν τη μυρωδιά της καμμένης γης με πολλά θύματα.
Αναρίθμητοι οι έσω θάνατοι, πολλαπλές οι ήττες μας.
Χάθηκαν και αυτοί που κάποτε συμπορεύονταν μαζί μας.
Μπορεί και να μην συμπορεύτηκαν και απλά να το είχαμε φανταστεί.
Η ιστορία γράφεται ακόμα και κάτω από τα φύλλα του φθινόπωρου.
Έχουμε να διαλέξουμε - εξ ίσου ολίγοι- ανάμεσα στην ουσία και την απουσία.
Κατ'εμέ πρόκειται για την ίδια κατάσταση,
Η αναζήτηση της ουσίας των πραγμάτων επιβάλλει την απουσία και τη σιωπή.
Άλλωστε δεν υπάρχει λόγος να σκορπίζουμε στον άνεμο λόγια που μένουν μοναχά σαν δέντρα.
Δεν υπάρχει λόγος....