Σκοτάδι,δάχτυλα, κίνηση των καρπών,λικνίσματα
Το σώμα που μιλάει τη μουσική με ¨ενα χρόνο σε δυο τοπία , η μουσική του Μωρις Ραβέλ που κανει το σώμα να πάλλεται.
Ο μοναδικός και ανεπανάληπτος Χορχε Ντον απο την Αργεντινή .
Οι αναμνήσεις απο μια παράσταση του μπαλέτου του 20ου Αιώνα του Μωρις Μπεζαρ το 1981 στη Γαλλία.
33 χρονια μετά έχουν πέσει σωροί νεκρά φύλλα.Οι εικόνες ξανάρχονται , γλιστρούν μεσα απο τους τοίχους, μένουν ακίνητες, φωτίζουν την ψυχή για λίγο ,την γλυκαίνουν και φεύγουν.
Τα δικά μου Χριστούγεννα.....το Μπολερο του Ραβέλ, ο Χορχε Ντον, δάχτυλα, γυμνά πόδια που στηρίζουν το επαναλαμβανόμενο λικνισμα.
´Ενα θεσπέσιο τίναγμα, υπόκλιση ....σκοτάδι.
Όσα χρονια και αν περάσουν οι εικόνες θυμούνται και επιστρέφουν.
Κάπως έτσι είναι η νοσταλγία...ένα λίκνο και ένα λίκνισμα....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου