Μια σπίθα στο σύμπαν

Η χτεσινή βραδιά με βρήκε πολύ συλλογισμένη μετά το  τραγικό περιστατικό  με τον Γιάννη Ανδρέου.
Και σκέφτηκα πόσο η ζωή μας μοιάζει με το σύντομο ταξίδι μιας σπίθας  μέσα στο σύμπαν  ή ενός πυροτεχνήματος τη νύχτα.
 Η σπίθα πετάγεται και σκάει  ορμητικά, κάνει μια ελλιπή τροχιά και  σβύνει.
Πολλάκις η σπίθα μπορεί να  φουντώσει μια νέα φωτιά με τη βοήθεια του άλλου στοιχείου, του ανέμου.Και να κάψει ένα δάσος, εμάς.
Σπίθες, φαντασμαγορικά πυροτεχνήματα, δέντρα, ο αέρας,  εμείς. Περαστικοί όσο μια σπίθα.
Δεν το έχουμε συνειδητοποιήσει;
'Οχι ακριβώς.
Δεν αφήνει η ίδια η ζωή γιατί πρέπει να συνεχίζει.
'Ετσι ντυνόμαστε τις αυταπάτες μας, για το ''πάντα'' και  το ''ποτέ''   που επίσης διαρκούν όσο εμείς.
Μέσα σ'έναν ίλιγγο δημιουργίας(;), δύναμης, δόξας  και στόχων κινούμαστε ανάμεσα σε άλλες μικρές σπίθες, που σύντομα θα σβύσουν και αυτές.
Αν η ζωή πρέπει να προχωράει, ας προχωράει με ταπεινότητα, συναίσθηση και σύνεση.
'Ισως έτσι  να μην αντιμετωπίζαμε  το ''τραγικό και το ξαφνικό'' με τόση έκπληξη.
'Ισως να δείχναμε ''έτοιμοι από καιρό και θαρραλέοι''
Χρησιμοποιώ το ''ίσως'' γιατί δεν νοιώθω καμία σιγουριά για το ξημέρωμα.
Και  να που μου έρχεται νέα σκέψη για την ευρεία χρήση των πυροτεχνημάτων την τελευταία δεκαετία  σε όλες τις κοινωνικές εκδηλώσεις.
 Συμβολισμός  και υπενθύμιση; 'Αλλο ένα ''ίσως''
Αύριο θα ακούσουμε  για το τέλος  μιας άλλης σπίθας. Της δικής μου, του φίλου, του δικού μας ανθρώπου.Διαβάτες, περαστικοί και ασήμαντοι είμαστε στο μεγαλείο του σύμπαντος κόσμου.
Ας κλείνουμε τα μάτια το βράδυ με γαλήνη, έχοντας κάνει την αυτο-κριτική μας, έστω και ψιθυριστά.
Για τον Γιάννη Ανδρέου λυπάμαι βαθύτατα.
Του πρέπει σεβασμός και σιωπή για να έχει δύναμη στη μάχη που δίνει ολομόναχος.
Χαρίστε του τις θετικές σας σκέψεις για να τα καταφέρει.